In 2007 zag ik voor het eerst de biopic over de Amerikaanse dichteres Sylvia Plath (1931-1963). Gisteren keek ik voor de derde maal. Het tragische einde van Sylvia was een gevolg van haar verlatingsangst in combinatie met de ontrouw van haar man, de Engelse dichter Ted Hughes (1930-1998). Na haar zelfmoord in 1963 werd Sylvia Plath een icoon.

Wat is dat toch met dichters en zelfmoord? De spreekwoordelijke gevoelige ziel die niet tegen het leven is opgewassen? Meestal blijkt de gevoeligheid van ziekelijke aard: een depressie, angstneurose of onverwerkt trauma. Bij Sylvia Plath was dat trauma de dood van haar vader toen je negen jaar oud was. Toen haar man vreemd ging, stortte haar wereld in. Haar moeder had haar schoonzoon nog zo gewaarschuwd: “Wees goed voor mijn dochter.”

Overigens heeft Ted Hughes zijn portie wel gehad. Zijn minnares Assia Wevill imiteerde in 1969 “met succes” de zelfmoord van Sylvia Plath. Ze verstikte zichzelf met het gas van haar oven. Sylvia liet haar beide kinderen bewust in leven, maar Assia nam het dochtertje van haar en Ted mee in de dood.

Sylvia [ imdb.com ]