In de vorige aflevering van volg de meester, liet ik twee schilderijen van Rubens zien, die ik op dit moment gedeeltelijk kopieer. In beide schilderijen sterft het personage a la Shakespeare. Het is een theatraliteit die tegenwoordig op de lachspieren werkt. Vroeger nam ik dergelijke schilderijen niet serieus en liep er aan voorbij. Het wat overvleugelde het hoe. Nu ik beter ben gaan kijken naar zijn techniek is het een feest om met Rubens bezig te zijn.

Met kunstgeschiedenis leerde ik dertig jaar geleden dat in de achttiende en negentiende eeuw de poussenisten tegenover de rubenisten stonden. De eerste groep schilders had Poussin met zijn nadruk op de ideale vorm tot voorbeeld, de tweede groep koos voor Rubens met zijn kleurgebruik. Het neoclassicisme van Jacques Louis David is geënt op Poussin, terwijl Watteau en Delacroix duidelijk geïnspireerd zijn door Rubens. Poussin is koel en afstandelijk, Rubens warmbloedig en gepassioneerd.

Pas nu ik beter naar Rubens ben gaan kijken, en daarvoor moet ik mijn allergie voor zijn theatraliteit even opzij zetten, zie ik pas hoeveel schilders als Watteau, Fragonard, Delacroix, maar ook de impressionisten de Vlaamse meester verschuldigd zijn. Rubens gebruikte net als de Venetianen gloeiende kleuren en maakte daar een feest van.

volg de meester [ 1-100 ] | van oude meesters en dingen die niet voorbijgaan