Het klassieke verhaal van de vrouw die zich door haar ontrouw te gronde richt, is al vaak verfilmd. De eerste niet zwijgende verfilming is uit 1935 met Greta Garbo in de hoofdrol. De Zweedse sfinx staat misschien wel voor altijd in het geheugen gebeiteld als dé Anna Karenina, met een gezicht dat haar noodlot in de verte reeds ziet opdoemen. Na de Tweede Wereldoorlog volgden verfilmingen met Vivian Leigh (1948), een Russische verfilming uit 1967 met Tatyana Samoylova en een uit 1997 met Sophie Marceau. Daarnaast verschenen een tv-film (1985) en enkele miniseries (2000, 2009 en 2013).
Ondanks al deze filmische interpretaties van Tolstoj’s klassieker, durfde men het in 2012 toch aan opnieuw een grote productie te maken met publiekslieveling Keira Kneightly in de hoofdrol. Je weet van te voren dat ze er beeldig uitziet, maar zou ze ook in staat zijn de diepe tragiek over te brengen van de deugdzame echtgenote die zich toch in het verderf stort door vrijwillig te bezwijken voor Vronski?
Het production design heeft gekozen voor een setting en choreografie a la Moulin Rouge (2001). Het tsaristische Rusland wordt als een theatrale idee gepresenteerd en het verhaal speelt zich af terwijl de decors zichtbaar gewisseld worden. Zoals in de roman speelt ook in deze versie de stoomtrein een belangrijke rol. Het is de metafoor van het noodlot die als een machine genadeloos haar voorbestemde weg gaat en die de hoofdfiguur tenslotte letterlijk verplettert.
