zondagmiddag bezocht ik de tentoonstelling Collecties in Galerie Wit
en kocht ik Ook de wakkeren missen veel van Marcel Reijerman
Samen met Erik Odijk (1959), Paul Klemann (1960), Bernard Verhoeven (1960) en Marcel van Eeden (1965) behoort Marcel Reijerman (1958) tot mijn favouriete hedendaagse Nederlandse tekenaars. In zijn werk zit die labyrinthische raadselachtigheid, die mij ook zo intrigeert in het werk van Paul Klemann en Bernard Verhoeven. Reijerman tekent meestal op gekleurd Ingres papier met houtskool en conté. De ribbelstructuur en de gekleurde ondergrond van het Ingres papier bepalen overal de uitdrukking van de tekening. Geen stukje van het papier blijft onbedekt. Net als bij Outsider Art is er bij Reijerman een sterke innerlijke drang om te vullen met een voortwoekerend eigen idioom waarmee de rafelranden van droom en werkelijkheid worden afgetast. “And our little life is rounded with a sleep.”
Het toneelstuk wachten op Godot van Samuel Beckett is de existentialistische versie van Sam en Moos die naar Parijs zouden gaan. Ze gingen niet. Bij Beckett komt Godot niet opdagen, maar bij Reijerman is hij dan eindelijk gekomen. De menselijke existentie is van zijn uitzichtloosheid ontdaan; het geloof in eigen kunnen is hersteld. Hier kun je vandaan komen en daar kun je naar toe, houdt zijn werk ons voor: we zijn vrij om te gaan en staan waar we willen. Het werk van Reijerman staat bijna letterlijk bol van de verwijzingen die je in de traditionele kunsthistorische zin kunt bekijken, interpreteren en verklaren. Maar als je daarmee klaar bent, blijft er nog zoveel over waar je geen greep op krijgt dat je het even niet meer weet. En even kan bij Reijerman lang duren. Er gebeurt zoveel tegelijkertijd dat je verloren raakt. Je moet je op jezelf terugtrekken om in zijn tekeningen en schilderijen een plaats te vinden, vanuit de contemplatie van een heremiet.
Alex de Vries in “Ook de wakkeren missen veel” (november 2007)
meer hedendaagse tekenaars
