Wanneer je met Google een image search loslaat op de zoekterm “Marie Antoinette“, dan krijg je een pagina vol met plaatjes van Kirsten Dunst met suikerspinkapsel. We kennen de laatste koningin van Frankrijk (1774-1792) vooral van de film van Sofia Coppola uit 2006. Historisch verantwoord was deze film niet. In navolging van Amadeus (1984) liet ze een eigenzinnige visie op de late achttiende eeuw zien. De filmscore was bijvoorbeeld een anachronisme. In 2006 verscheen er nog een andere film over het leven van l„Autrichienne, zoals ze door het Franse volk genoemd werd, onder de titel Marie Antoinette, la véritable histoire.
Deze Canadese productie geregisseerd door Yves Simoneau is opgezet als een prettige geschiedenisles. Alles lijkt historisch accuraat. De decors, kostuums en couleur locale zijn prachtig. Tijdens de post-productie is er bovendien veel digitaal gemanipuleerd. Het decadente hofleven is net als in de film van Copolla een bron van hilariteit. Simoneau begint zijn film in 1793 wanneer Marie Antoinette in de gevangenis haar doodsvonnis moet aanhoren. Daarna volgt een lange flash back met een dramatische voice over. In een terugblik volgen we haar leven in Versailles vanaf 1770, het jaar waarin ze als 14-jarige in het huwelijk treedt met de dauphin Louis Auguste, de toekomstige Lodewijk XVI.
Van Marie Antoinette zijn veel portretten geschilderd. Deze film laat daar gelukkig ook iets van zien. Zo zien we Marie Antoinette in 1775 poseren voor de schilder Jean-Baptiste Gautier Dagoty wanneer ze net koningin is.
door Jean-Baptiste Gautier Dagoty
En we zien haar nog een keer tegen het eind van haar leven in Versailles poseren met haar kinderen voor Louise Élisabeth Vigée Le Brun in 1788. De art director heeft een mooie reconstructie neergezet. Geen tableau vivant die het portret imiteert, maar een levendige scène die mooi overbrengt hoe de sfeer was aan het Franse hof tijdens een portretsessie.
door Louise Élisabeth Vigée Le Brun
