We zien een close up van een rijkgevulde partytafel met warme okertinten, blauwgroen en hier en daar een vuurrood accent. Er klinkt moody music. De kleine scherptediepte maakt de opname sfeervol. Een hand schroeft de cocktail shaker open en schenkt de cocktailglazen in. Dan volgt een halftotaal met Hector in smoking op de voorgrond terwijl zijn vrouw Marnie uit de keuken de kamer inkomt. Hector neemt een flinke slok uit een van de cocktailglazen. “Must you? The guests haven’t even arrived!”

De openingsscène van de tweede episode van The Hour die woensdagavond op BBC2 werd uitgezonden, had een scène uit MadMen kunnen zijn. Of anders de scène waarin Bel in een satijnen evening dress staat te ijsberen op de ontnuchterende gang van het politiebureau. Of het Hopperiaanse beeld van een wachtende Kiki Delaine in een lege wachtkamer.

The Hour is geschreven door Abi Morgan. Over de onvermijdelijke vergelijkingen die tussen MadMen en The Hour gemaakt worden, zegt ze: “I can see why people make comparisons but I wouldn„t dare climb that mountain. You know when you„ve got the holy temple of MadMen up there, I„m really not going to build another one. And I hope it lives in a very different way.” Toch is The Hour duidelijk het Engelse antwoord op MadMen. Beide tv-series zijn “exquisite” en “very stylish”. Met MadMen en The Hour is er binnen het period piece een nieuw subgenre ontstaan. We worden ondergedompeld in de tijd van onze ouders en grootouders, en het tijdsbeeld van de naoorlogse periode is zeer nauwkeurig gereconstrueerd.

Een verschil met MadMen is dat The Hour zich afspeelt in Londen 1957. Bovendien is goed te merken dat MadMen door een man (Matthew Weiner) wordt geschreven en The Hour door een vrouw (Abi Morgan). Hoofdpersoon is niet Don Draper maar Bel Rowely. Ze is gemodelleerd naar Grace Wyndham Goldie, de vrouwelijke producer van het BBC-programma “Panorama Tonight.” Bel is niet de enige vrijgevochten vrouw op de set. Haar oudere collega Lix Storm is een ervaren journalist die al sinds de Spaanse Burgeroorlog in de mannenwereld meedraait.

De vrouwen bij de BBC zijn geëmancipeerder dan hun collega’s bij Sterling Cooper. Soms zijn de rollen omgedraaid. Als de journalist Freddy zijn producer Moneypenney noemt, omdat ze een vrouw is, riposteert Bel: “I think it’s kind of rich that you„re calling me Moneypenney, and you„re working for me.”

Overigens komen seksistische opmerkingen minder vaak voor dan in MadMen. Abi Morgan is meer geïnteresseerd in latent seksisme, zoals in de opmerking van womanizer Hector tegen een secretaresse: “that’s a pretty blouse!”. Dit latente seksisme bestaat in de eenentwintigste eeuw nog steeds.

Na zes afleveringen van The Hour heb ik de personages een beetje leren kennen. De hoofdpersonages zijn Bel, Hector en Freddy. Hector doet als womanizer en schuinmarcheerder oppervlakkig aan Don Draper denken, maar is voor de rest een totaal andere figuur. De dialogen tussen Hector en Bel herinneren mij soms aan de scenes tussen Don en Peggy, al zijn de rollen in The Hour omgedraaid.

In de bijrollen zijn er in het tweede seizoen nieuwe gezichten verschenen: Randall Brown is de nieuwe chef (Head of News) van The Hour. Peter Capaldi vult deze rol prachtig in en is zeer overtuigend een stijve autocraat uit de jaren vijftig met dito brilmontuur. Hij doet mij denken aan onze bovenmeester die aan het begin van de jaren zeventig zijn “gezicht 1957″ nog had weten te bewaren. Een nieuw vrouwelijk personage is Kiki Delaine (klinkt als Pussy Galore), een mooie jonge „actrice„ in de Soho Club El Paradis.

Omdat we in The Hour het wel en wee volgen van een nieuwsredactie bij de BBC, speelt het nieuws een belangrijke rol. We zijn inmiddels beland in 1957 en de Suez Crisis en de Hongaarse Opstand die in de eerste reeks de historische achtergrond vormden, zijn voorbij. In 1957 is het British Empire ten onder gegaan en Londen wordt overspoel door immigranten uit overzeese gebieden. Scenarist Abi Morgan heeft enorm veel onderzoek gedaan naar de nieuwsvoorziening in de tweede helft van de jaren vijftig. Omdat journalisten de chroniqueurs van hun tijd zijn, was er aan informatie geen gebrek.

Tenslotte nog een ander groot verschil met MadMen: The Hour is geschreven als een thriller. Zo draaide de eerste reeks om een spionageverhaal. De tweede reeks die vorige week woensdag bij BBC2 van start ging, duikt in de Londense onderwereld. Hier en daar ademt in The Hour de sfeer van de film noir door en soms wordt er een knipoog gemaakt naar dit genre uit de jaren veertig. Wanneer Bel aarzelend doch vastberaden de broeierige club betreedt, merkt eigenaar Raphael Cilenti op: “You walk like Bacall.”

The Hour Teaser Gallery [ bbcamerica.com ]
Kevin Sargent on the music score [ bbc.co.uk ]