Vanmorgen waren we heel even in de giftshop van het ziekenhuis. Wat ons direct opviel, was de hoeveelheid Boeddha’s die uitgestald stonden. De trend, Boeddha’s in allerlei soorten en maten, die je bij Xenos en Intratuin al jaren ziet, is blijkbaar ook al in het ziekenhuis doorgedrongen. Boeddha moet naast menig ziekbed staan. Is de Boeddha een eigentijds substituut geworden van het kruisje of de Madonna die vroeger in katholieke ziekenhuizen te vinden waren? Het lijkt erop. Maar kan Boeddha ons eigenlijk wel diep troost geven?
In het Nederlandse Dagblad stond dit weekend een ingezonden brief van een lezer. Deze ging over de overal opduikende Boeddhabeelden in het post-christelijke Nederland. Is dat een teken dat we boeddhistisch geworden zijn? “Veel mensen met een Boeddhabeeld hebben er wel een vage gedachte bij, maar het echte gedachtegoed van Boeddha (afsterven aan onze verlangens om te ontsnappen aan reïncarnatie, opgaan in het niets als ultiem doel) kennen ze vaak nauwelijks”, is in deze ingezonden brief te lezen.
De schrijver van deze brief heeft beslist een punt. Boeddhabeelden in de Libelle of bij Blokker vertegenwoordigen meestal een life style die haaks staat op de leer van Boeddha die leert dat alle leven lijden is. Het westerse feelgood-boeddhisme heeft niets met de ontsnapping uit het lijden door naar het ultieme zwarte gat te verlangen, zoals Boeddha voorstelt.
Hoe kan het Boeddhabeeldje dan zo populair zijn, niet alleen bij de elite maar ook bij de massa? Blijkbaar projecteert iedereen zijn eigen behoeften op Boeddha . Rust is een heel belangrijke behoefte, net als de behoefte om ergens bij te horen. Maar diep lijkt het allemaal niet te gaan. Wie verlangt er ook naar om verlost te worden uit het leven door het absolute niets te prefereren?
Met andere woorden: wie haat het leven zo als Boeddha?
