Eindelijk zag ik Fargo (1996). Veel over gehoord. Het was een film die ik moest gaan zien, dus was het wachten welke zender deze film zou gaan uitzenden. Gisterenavond was Fargo op Canvas te zien, gelukkig zonder reclameblokken. De kritieken die ik gelezen had, waren net zo lovend als de reacties op Pulp Fiction. Fargo zou een film zijn die je knock out zou slaan. “Het is een vlijmscherp verhaal dat de kijker naar lucht doet happen van bewondering en shock en hem daverend laat lachen.” (Angelica Errico in 1001 movies you must see before you die). De VPRO gids noemt het een meesterwerk en deelt vijf sterren uit. Ik kon eigenlijk niet om Fargo heen.
Angelica Errico
Nu ik Fargo eindelijk gezien heb, weet ik wat voor vlees ik hier in de kuip heb. Het is een sarcastische film die ondanks het lege witte landschap van Minnesota en North-Dakota waar het verhaal zich afspeelt, gitzwart blijft. Wat de film blijkbaar zo succesvol maakt, is de humor. Maar over wat voor humor gaat het? De bewoners van de midwest lijken zonder uitzondering sukkels. De twee criminelen spelen een Snuf en Snuitje voor volwassenen. Dus daarom gaan ze vreselijk tekeer: Ze vloeken en schelden. Ze moorden. En ze zijn net zo zielig als de rest. Maar wat hebben we om al die zielige mensen moeten lachen!
Toen ik in 1990 Wild at heart van David Lynch zag, keerde ik mij af van een nieuwe en harde “humor” die in de jaren negentig met films als Pulp Fiction (1993) en Natural Born Killers (1994) ingeburgerd raakte. “Humor” die combineert en contrasteert met overdreven en overdadig geweld. Fargo (1996) is er een van. Het is zieke soldatenhumor, waarbij geweld en wreedheid een onmisbaar ingrediënt van het vermaak zijn geworden.
Overigens zijn de gebroeders Coen met Fargo veel verschuldigd aan Twin Peaks (1990/91) van David Lynch. Ook deze film (en tv-serie) speelt zich af in het andere Amerika, een kleine gemeenschap in een van de noordelijkste staten, en zit vol lugubere details.
True/False
The “this is a true story” opening is not true, but was included by Joel and Ethan Coen to set a tone for the story. After all, at the end of the credits, one can see the standard “This movie is fictional…” legal clause.
