Behalve drie bezoeken aan mijn geliefde en eentje aan mijn ouders ben ik dit jaar nog niet echt de deur uitgeweest. Ik heb mij dus nog steeds niet te hoeven identificeren op straat. Ook niet tegenover mijzelf trouwens. Nog altijd ben ik in het bezit van een redelijk consistent zelfbeeld. Maandagavond laat dreigde dat even te versnipperen, toen ik bij de strot gegrepen werd door de fantasievolle thriller “Donnie Darko”.
Donnie, een aan schizofrenie leidende 16-jarige jongen voert in deze bizarre vertelling gesprekken met een reuzenkonijn, dat luistert naar de naam Frank. Het herinnerde mij aan een periode dat ik in een deprimerende flat woonde in Arnhem-Zuid en bang was letterlijk mijzelf tegen te komen in de spiegel op de badkamer. Die ontmoeting is natuurlijk te verwachten bij een spiegel, maar de schrik slaat je om het hart wanneer je in of tegenover de spiegel een geheimzinnige en griezelige “rest” dreigt te ontdekken.
Maar gelukkig zijn “we” alweer jaren prettig congruent en ben ik niet bang voor reuzenkonijnen in de spiegel. Wel ben ik zo vrij geweest om mijn identiteitskaart aan te passen.
