Gisterenavond weer eens gekeken naar deze moderne klassieker die vanaf het eerste begin onder je huid kruipt. Een film over gewone mensen die zich afspeelt in een gewone buitenwijk. Ieder personage worstelt met het bestaan en ook al is lang niet iedereen in deze film even sympathiek, je voelt onmiddellijk mededogen met deze verdoolde zielen. Hoewel de atmosferische muziek van Thomas Newman vaak eenzaamheid en verweesdheid oproept, balanceert American Beauty steeds tussen zwaar en licht en blijft de film vooral door de bijtende dialogen tot het einde toe vermakelijk.
Wes Bentley als de buurjongen en Thora Birch als de dochter vormen samen een prachtig duo. De scene waarin ze beiden naar een video zitten te kijken van een plastic zakje dat opwaait door de wind, is onvergetelijk en wat mij betreft legendarischer dan de opwaaiende jurk van Marilyn Monroe in The Seven Year Itch. Vooral ontroerend mooi spel van Kevin Spacey. Ook Annette Bening zet overtuigend een luxevrouwtje neer dat gevangen is in een schijnwereld en daardoor het contact met zichzelf is kwijtgeraakt. Haar einde staat in schril contrast met dat van haar man. Terwijl hij met een groot gat in zijn hoofd en met een gelukzalige glimlach op zijn lippen heel zijn leven aan zich voorbij ziet trekken, zinkt zij hysterisch weg in haar garderobe die geen houvast meer biedt.
Bron: Filmbespreking van Dennis Van Dessel
