Maandelijks archief: juli 2007

door God verlaten

Ingmar Bergman maakte van zijn ‘zwartkijkerij’ een apart filmgenre
gisteren overleed hij op 89-jarige leeftijd
Jarenlang heeft het oeuvre van Bergman onder zijn imago geleden. Een Bergman-film gold lange tijd als een humorloze, zware film vol tobbende personages, existentiële crises, stiltes en woede-uitbarstingen. Dat beeld werd de laatste jaren, na het uitbrengen van zijn films op dvd, drastisch bijgesteld; pas toen werd voor een jongere generatie cinefielen duidelijk waarom films als Wilde aardbeien (1957), Persona (1966), en Fanny en Alexander (1982) in de jaren zestig, zeventig en tachtig zo veel los maakten bij bioscoopbezoekers in Europa en Noord-Amerika. De psychische labiliteit van Bergmans personages was een spiegel van de onzekerheid waarmee de door God verlaten mens na de Tweede Wereldoorlog verder moest met het leven.
Persona
Bibi Andersson en Liv Ullmann laten in de beklemmende film Persona (1966) zien dat tijdens de Summer of Love het leven niet voor iedereen zo licht als een veertje was.
Bergmans oeuvre – ruim honderd theaterregies, vijftig speelfilms, rond de veertig hoorspelen, vijftien televisiefilms en enkele operaproducties – staat bol van mensen die contact zoeken. Bergmans personages tasten naar een luisterend oor, vaak op wanhopige wijze.
 
Om de relatie met de ouders gaat het, om contact met de kinderen, met verloofdes en verkeringen, of met God zelf – al was het vertrouwen in Hem niet groot. „Vader, waarom heeft u mij verlaten?„ vraagt de dominee in De avondmaalsgasten (1962) zich af. „Ik wil dat God zijn hand uitstrekt en zijn gezicht laat zien„, zegt de ridder in Het zevende zegel (1957).
 
Bron: volkskrant.nl

ingmarbergman.se