Verfilming van het leven van de Engelse koning, George III, die aan een eigenaardige ziekte leed. Engeland 1788, koning George III verliest zijn gezond verstand. Hij kraamt de grootste onzin uit, betast alle vrouwen en houdt heel de hofhouding wakker met monotone concerten. Zijn zoon, die al langer uit is op de troon, plaatst hem onder het waakzame toezicht van een dokter. De koningin blijft geloven dat haar man zal genezen en gaat op zoek naar een specialist. Koning George wordt op het nippertje bevrijd en gezond verklaard. Maar is hij wel helemaal genezen?
 
 
bron: moviemeter.nl

Helen Mirren, die in deze film koningin Charlotte speelt, won hier in 1996 een BAFTA voor en werd voor deze rol ook nog eens genomineerd voor een Oscar (beste vrouwelijke bijrol). Elf jaar later won ze weer een BAFTA voor een koninginnerol. Ditmaal als koningin Elisabeth in The Queen. Voor deze rol haalde ze nu wel een Oscar (beste vrouwelijke hoofdrol) binnen. Het waren overigens niet de enige prijzen voor Dame Helen.

Wie was George III ? (1738 – 1820)
Hij was een zoon van Frederik, Prins van Wales (de oudste zoon van George II) en prinses Augusta van Saksen-Gotha. Hij was de eerste Hannover die in Engeland geboren en getogen was. Zijn 60-jarig koningschap behoort tot de langstdurigen uit de Britse geschiedenis. Zijn regeringsperiode wordt gekenmerkt door grote veranderingen, zowel in het Britse Rijk als in Europa. George had een moeilijke jeugd, waarin zijn geestelijke ontwikkeling geen gelijke tred hield met de emotionele. Zijn onzekerheid over zijn eigen bekwaamheden leidde tot neuroses die hem soms onvoorspelbaar en agressief maakten. Anderzijds werd de koning, zeker toen hij ouder werd, wel gewaardeerd. Hij was een aangenaam familieman, had grote interesse in cultuur en wetenschappen en ook de landbouw kon zich in zijn belangstelling verheugen.

Bron: nl.wikipedia.org

Ik heb al eerder geschreven over mijn moeite met films waarin geweld ter discussie zou worden gesteld. Naar films als Taxi Driver, Fight Club, Natural Born Killers en Pulp Fiction kan ik alleen maar met gemengde gevoelens kijken en steeds vaker wint toch de afkeer het van mijn voornemen om deze films net als de gangbare opinie meesterwerken te vinden. Gisterenavond was Straw Dogs te zien, een van de eerste films in een filmtraditie waarin zoveel excessief geweld wordt getoond dat je eigenlijk maar één conclusie zou moeten trekken: “dit kun je toch niet serieus nemen!” Het geweld in dit type films wordt zo over the top getild, dat het juist het gangbare geweld in films ter discussie zou stellen.

Daar is natuurlijk wat voor te zeggen. Door ergens een karikatuur van te maken, valt je onmiddellijk op waar het om gaat. Toch merk ik dat ik dergelijke karikaturen helemaal niet nodig heb. Ik heb geen moordende maniak nodig die een spoor van dood en verderf achter zich nalaat, om over geweld te kunnen reflecteren. Ik vind het op zijn minst dubbel dat een argument als ‘het geweld ter discussie stellen’ als alibi gebruikt wordt om alle registers open te trekken en een orgie van geweld in beeld te kunnen brengen. Want ondertussen worden wéll andere mechanismes in werking gesteld en bediend: onze behoefte om te zien hoe anderen geweld wordt aangedaan en ook onze lichtzinnigheid. Die kan verschillende gezichten hebben: grinniken over de ‘humoristische’ relativering van het geweld of juist serieus vaststellen dat we niet moralistisch moeten zijn en het geweld gewoon moeten accepteren, ook als vorm van vermaak.

Tijdens de gewelddadige climax moest ik denken aan een citaat van een Engelse soldaat uit de loopgravenoorlog: “Het walgelijke van oorlog is de lichtzinnigheid. We lijken op apen die God’s evenbeeld aan flarden scheuren.” Dit geldt eigenlijk ook voor dergelijke films waarin van je verwacht wordt dat je het geweld weglacht en je twee uurtjes prima vermaakt.

Sam Peckinpah
Wie de verhalen rond de regisseur zo„n beetje kent, weet dat hij niet bepaald een gemakkelijk mens was. Hij zoop als een vis, probeerde elke vrouw die hij zag in z„n bed te krijgen, vernederde z„n medewerkers en had een fetisj voor wapens. Enfin, hij was een macho-man in de zuiverste zin van het woord, die zich van niemand anders iets aantrok, en door die houding na een tijdje persona non grata werd in de filmbusiness. Niemand wilde op den duur nog met hem werken, omdat hij zo onberekenbaar was. Straw Dogsdrukt Peckinpah’s wereldvisie wel zo ongeveer uit, en dat is er niet echt een vrolijke of gelibereerde.

Bron: digg.be

Gary Leib heeft in 1993 de animatiestudio Twinkle opgericht.

Gary Leib online | Gary Leib weblog | fantagraphic books