Voor mijn generatie is Doris Day vooral bekend geworden door het liedje van Doe Maar. Vanavond komt er een documentaire over haar waaruit ongetwijfeld zal blijken hoe mateloos populair deze actrice een halve eeuw geleden was. Kort na de sexuele revolutie zouden haar films vrijwel onmiddellijk bij de andere relieken van de duffe jaren vijftig worden bijgezet. Maar ook daar is weer verandering in gekomen. Een film als Down with Love een remake van Lover come Back uit 2003 die met veel liefde voor de vroege sixties is gemaakt, laat bijvoorbeeld zien dat de wereld van toen nu misschien wel duf lijkt, maar in feite heel hip was. Het modernisme was zo’ n beetje op zijn hoogtepunt aangekomen en daarmee ook het naoorlogse vooruitgangsoptimisme. In het tijdsbeeld is dat optimisme overal zichtbaar: in de mode, de grafische en industriële vormgeving, de pop art en natuurlijk ook in de muziek. Het vooruitgangsoptimisme uit die jaren liet zich nog niet begrenzen door het pijnlijke besef van een stervende planeet en kon ongeremd zijn gang gaan. En deze kracht laat zich nog steeds voelen. Achteraf bleken het naïeve jaren, maar ze waren tenminste wel heel blij.
Bron: cultuurgids.avro.nl