Cross of Iron begint met het onschuldige kinderliedje Hänschen Klein gezongen door een lief kinderstemmetje. Deze onschuld aan het begin wordt vermorzeld door de film die volgt. Cross of Iron (1977) is een krachtige aanklacht tegen oorlog in de traditie van All Quiet on the Western Front (1930). Maar dan harder. En dat is regisseur Sam “it’s a man’s world” Peckinpah wel toevertrouwd.
Aan het oostfront is de strijd in 1943 hopeloos geworden. Verse en ambitieuze officieren worden op de gedemoraliseerde manschappen gezet om in de wanhopige gevechten toch nog overwinningen te forceren. De eerzucht van deze officieren wordt aangewakkerd door een plaatje ijzer. De Oostenrijkse acteur Maximillian Schell die met zijn Duitse accent en aristocratische uiterlijk geknipt is om een Duitse officier te spelen in een Amerikaanse oorlogsfilm, speelt de rol van Hauptmann Stransky, een van deze eerzuchtige officieren aan het oostfront. Overigens speelde hij in datzelfde jaar (1977) ook al de rol van SS-Obergruppenführer Wilhelm Bittrich in a bridge too far (a star too much).
Het bijzondere van Cross of Iron is dat net als in All Quiet on the Western Front Amerikaanse acteurs de Duitse soldaten spelen. Mede hierdoor is deze film een aanklacht geworden tegen oorlog in het algemeen en niet tegen de gruweldaden van de nazi’s aan het oostfront.
