Ook tijdens ons bezoek aan Venetië wisten we wat we zouden gaan missen. En wilden missen. Bijvoorbeeld een bezoek aan het dogepaleis. In 1977 had ik dat met mijn vader en mijn broer al bezocht en de indruk was zo verpletterend geweest (mijn broer hield er een verpletterende hoofdpijn aan over) dat ik sindsdien geen behoefte meer heb aan een overdosis Venetiaanse krachtpatserij. Verpletterend zijn vooral de plafonds van de grote zalen in het dogepaleis. Hier zijn de tegenvoeters van Tiepolo aan het werk geweest. Je krijgt beslist geen uitzicht op een roze hemel die het dak openbreekt, maar je hebt eerder het gevoel verpletterd te worden onder het monsterlijke profiel van een enorme schoen. Michaela en ik besloten niet naar binnen te gaan en kijken nu virtueel rond. Naast de sala del maggior consiglio staan ook de sala dello scrutinio, de sala del senato en de sala del collegio open voor een virtueel bezoek.
la sala del senato, vóór 1792. Bella beschikt beslist niet over ‘sprezzatura’ maar zijn bijna naïeve voorstellingen bieden een prettig tegenwicht bij alle Venetiaanse krachtpatserij
