Maandelijks archief: augustus 2010

Herinneringen

gezien na Zomergasten : Amarcord (1973) van Fellini

AmarcordAls je net zoals ik eerst Cinema Paradiso (1988) of Maléna (2000) van Giuseppe Tornatore hebt gezien en daarna pas Amarcord, dan weet je zeker dat Tornatore deze Fellini gezien moet hebben. En dat hij net als Fellini de verhalen van Pirandello moet hebben gelezen. Deze films zijn typische coming-of-age-tales die zich afspelen tegen het decor van een plaatselijke gemeenschap. In plaats van dat er een lineair verhaal met een plot wordt verteld, is er een aaneenschakeling van herinneringen, dikwijls vermengd met dromen en seksuele fantasieën die in luchtige sketches verpakt zijn. Hoe vulgair deze soms ook mogen zijn, bij Fellini tillen de rare typetjes, het schilderachtige camerawerk en de symbolistische poëzie de sketches moeiteloos boven de Benny Hill Show uit.

Amarcord is gefilmd vanuit het perspectief van Titta Biondi en haalt herinneringen op aan Fellini‘s jeugd in het Rimini van de dertiger jaren. Een jaar lang volgen we het wel en wee van Titta en de plaatselijke gemeenschap. In Amarcord richt een van de figuren zich rechtstreeks tot het bioscooppubliek en wordt zo de verteller van de film. Het zogenaamde ‘doorbreken van de vierde wand’ is een van Fellini’s handelsmerken geworden. Dit principe herhaalt zich in E la Nave va uit 1983. Deze film kondigt zich overigens in Amarcord al aan in de scene met het ocenaanschip. Fellini vond het helemaal niet erg dat zijn films vaak op elkaar leken. “Ik kan mijn films niet van elkaar onderscheiden. Voor mijn gevoel heb ik altijd dezelfde film gedraaid.”

Amarcord
Het grote schip uit Amarcord keerde tien jaar later terug in Fellini’s E la nave va

Amarcord [ moviemeter.nl ]

ein Punk in der Kaiserzeit

gezien op WDR: Der die Tollkirsche ausgräbt (2006)

Der die Tollkirsche ausgräbtAdemloos heb ik zaterdagnacht naar deze magische film van Franka Potente uit 2006 gekeken. Der die Tollkirsche ausgräbt is een ‘Neo-Stummfilm’ uit de eenentwintigste eeuw, net als de Argentijnse film La Antena uit 2007. Met digitale beeldmontage en manipulatie kunnen filmbeelden antiek gemaakt worden en krijgen ze een hoogbejaard uiterlijk. Maar voor een film ben je er dan nog lang niet. De acteurs moeten bewegen en acteren zoals er in stomme films bewogen en geacteerd werd. De interieurs moeten het tijdsbeeld van 100 jaar geleden oproepen. En bovendien moeten de acteurs zoals in het varietétheater expressief geschminkt zijn. De karakters zijn nooit realistisch, eerder grotesk: de dames hebben een bleke, bijna witte teint en donkere lipstick, de heren hebben eyeliner en vaak een uitbundige snor.

Wanneer dit allemaal klopt en je in de illusie bent dat je naar een film uit 1919 kijkt, kun je de magische, surrealistische werkelijkheid van de expressionistische stummfilm in de eenentwintigste eeuw voor iets nieuws gebruiken. Der die Tollkirsche ausgräbt is een perfecte reconstructie van de werkelijkheid van de expressionistische stummfilm en toont binnen dat kader de magie van ‘de gelijktijdigheid van het ongelijktijdige.’

Der die Tollkirsche ausgräbt trailer
DVD Der die Tollkirsche ausgräbtaus der Berliner Zeitung:
 
„Ihr Film ist in jeder Hinsicht ein Unikum. Vierzig Minuten, ohne Worte und schwarz-weiß, inszeniert wie ein klassischer Stummfilm mit chaplinesken Verwicklungen. Die surreale Familiengeschichte, in der ein Punk in die Kaiserzeit fällt, ist mehr als die Realisierung einer Sommeridee. Es ist die Liebeserklärung der Schauspielerin an das Kino und ein Beweis ihrer vielen Talente.“
 
Bron: tollkirsche-derfilm.de/inhalt.html

tollkirsche-derfilm.de

volg de meester [ 11 ]

reconstructie van twee Franse neo-classicistische portretten
Pierre-Henri de Valenciennes en Jacques-Louis David

Een rationele opbouw van een olieverfschilderij vanuit de tekening in verschillende lagen geeft je optimale controle. Je kunt het een beetje vergelijken met werken in Photoshop. Laag voor laag manipuleer je het beeld (bijv. de ene keer met sharpen de andere keer met blur). In zekere zin is schilderen in lagen eenvoudiger dan schilderen a la prima want de laatste techniek is intuïtief, direct en alles ‘moet’ in één keer goed zijn. Onder het eerste stadium van twee portretten die later in olieverf worden uitgevoerd.

Pierre-Henri de Valenciennes en Jacques-Louis David

doodschildering
een tekening in Oost-Indische inkt en modellering in dunne witte acrylverf op de imprimatura vormen de basis voor het olieverfportret. Een totaal glacis van rauwe Sienna brengt eenheid.

In het 18e eeuwse neo-classicisme ziet men de tekening als de basis van het schilderij. Vorm is belangrijker dan kleur en goed tekenonderwijs is voor de schilder onontbeerlijk. De autoriteit van de 19e eeuwse Académie is bijna absoluut maar vanaf 1848 komt de geïdealiseerde visie onder felle kritiek te staan van het realisme. Met de a la prima schilderkunst van de impressionisten zal het gezag van de Académie tenslotte gaan afbrokkelen en wordt de weg naar de moderne kunst vrij gemaakt.

volg de meester [ 1-11 ]
van oude meesters en dingen die niet voorbijgaan [ PDF ]