vannacht gezien na Zomergasten: Happiness (1998)
Zomergast Mensje van Keulen koos negen jaar geleden al eens voor een fragment uit deze inktzwarte komedie van Todd Solondz uit 1998. Happiness riep bij mij American Beauty en Magnolia (beiden uit 1999) in de herinnering maar ook Il piú bel giorno della mia vita uit 2002, wel eens ‘de Italiaanse Festen‘ genoemd. Ook Happiness duikt achter de schone schijn en registreert genadeloos. Solondz balanceert tussen medelijden en walging, het ontroerende en het groteske. Het pijnlijke en ongemakkelijke wordt regelmatig hoog opgevoerd waarna we ons met een schaterlach mogen bevrijden. Zwarte komedies lopen altijd het gevaar te gaan drijven op sarcasme, maar Happiness is zeker niet compassieloos. Hoe dan ook: de afdronk blijft bitter.
still uit Happiness met Lara Flynn Boyle en Philip Seymour Hoffman
I wake up happy, feeling good… but then I get very depressed, because I’m living in reality
Bill Marplewood
