En die tekst, die ik had bedacht, eigenlijk mijn laatste troef, luidde als volgt: “Beste Jongeman! Nu heb jij mij zoveel gevraagd… Mag ik jou nu eens iets vragen? Waarom zie jij steeds maar niet dat Ik niet komen kán, omdat Ik er al ben!?” Ik schreef het woordje ‘Ik’ toen inderdaad met een hoofdletter waardoor ik God dus heel diep van binnen, bijna onbewust in mijn stuk en in mijn leven toeliet. En terwijl ik dat zo in mijn kleedkamer tussen alle kostuums en spiegels plechtig, op briefpapier, zat te schrijven, legde God ineens, op dat moment, als het ware uit het niets, Zijn hand op mijn hart, waardoor ik werkelijk door de Liefde die Hij mij gaf, ervoer, dat ik een vraag op schreef, die Hij mij Persoonlijk stelde. En zo heeft Hij Zich aan mij uitgelegd.
 
Bron: theaterschriftlucifer.nl