Zaterdagavond was het in Arnhem de Nacht van de Mode. Deze werd dit jaar voor de zesde maal gehouden in het modekwartier in de Arnhemse wijk Klarendal. Michaela en ik begonnen onze wandelings op de Hommelseweg en sloegen onder de Hommelsepoort direct rechtsaf het modekwartier in. Op straat was het druk en het publiek liep in en uit de modeateliers en creatieve winkeltjes. De Klarendalseweg die de levensader van deze wijk vormt, is beslist de leukste straat van Arnhem. Overal zijn winkeltjes waar ontwerpers zich als zelfstandige ondernemers gevestigd hebben. Niet alleen mode, maar ook het product- en grafisch design is prima vertegenwoordigd. Ook is er genoeg vintage en retro te vinden, zelfs een vintage kapsalon. Je kunt The Barber Station ook een ouderwetse barbier noemen. Maar dan hip.

Meestal ben ik met mijn eigen creativiteit ergens in het verleden en hou ik mij niet bezig met de hedendaagse mode en trends. Maar op de Klarendalseweg heb ik het gevoel even hoog in de takken van de boom te zitten, tussen hippe vogels. Hip is prikkelend en opwindend, en ik waai er even lekker van uit. Maar het is ook weer fijn om daarna weer af te dalen naar de wortels van de boom waar ik mij net iets meer thuis voel.

Een van de leukste winkeltjes op de Klarendalseweg is die van de meisjes van het Paradijs. Michaela kocht er een paar nieuwe kaarten. Het winkeltje verkoopt niet alleen (ook via haar webshop) illustraties maar ook accessoires zoals tassen, buttons en spulletjes voor op tafel.

modekwartier.nl | nachtvandemode.com

Binnen de schilderkunst is de zogenaamde historieschilderkunst hét genre om verhalen te vertellen. In de negentiende eeuw waren deze verhalen meestal nationale mythen en de historieschilderkunst was min of meer een vehikel van het nationalisme geworden. De schilderijen hadden reusachtige afmetingen en waren, net als een billboard met het portret van een dictator, bedoeld om te imponeren. Naast het verspreiden van propaganda kreeg de historieschilderkunst in de tweede helft van de negentiende eeuw nog een andere functie. De westerse wereld was door de industriële revolutie en de technische vooruitgang onttoverd geraakt en er was een sterke behoefte aan vervoering. Binnen de historieschilderkunst ontstond een subgenre: het oriëntalisme. Deze moest de westerse toeschouwer onderdompelen in een betoverende oosterse fantasiewereld. Je zou de oriëntalistische historieschilderkunst als een voorbode kunnen zien van het fenomeen film.

Al eerder liet ik zien hoe filmmakers zich door schilderijen lieten inspireren. Nu ontdekte ik op de website theredlist.com de afdeling set design. Een van de meest legendarische filmsets is die van Intolerance – Love’s Struggle Throughout the Ages van D.W.Griffith uit 1916. Deze overtrof de set van de Italiaanse film Cabiria van Giovanni Pastrone uit 1913.

Zowel Pastrone als Griffith gebruikte historische schilderijen voor de mis en scene. In Cabiria komt een scene met Archimedes rechtstreeks van een schilderij van Niccolò Barabino. Voor een van de verhalen van Intolerance liet Griffith zelfs een hele set inrichten om een tableau vivant te maken van een oriëntalistisch schilderij.

The Babylonian Marriage Market uit 1875 werd door Grffith’s set decorators tamelijk precies nagebouwd. Het schilderij van Edwin Long komt nu tot leven. Oriëntalisme uit de schilderkunst lijkt naadloos over te lopen in het oriëntalisme van de film.

The Babylonian Marriage Market is an 1875 painting by the British painter Edwin Long of young women being auctioned into marriage. It received attention for its provocative depiction of women being sold and its attention to historical detail. It was inspired by a passage in the Histories by Herodotus, and the artist painstakingly copied some of the images from Assyrian artifacts.

Cabiria [ W&V ]

De abdij van Ottobeuren bestond al duizend jaar toen de huidige basiliek gewijd werd. Deze werd door de architecten Simpert Kraemer (van 1737 tot 1748) en Johann Michael Fischer (van 1748 tot 1766) gebouwd in de stijl van de late barok. Het interieur van deze kloosterkerk is overweldigend. De uitbundige rococo woekert als een fuga van Bach door de ruimte.

Ottobeuren ist als Familienkloster der Grafen Silach um 764 gegründet und von Mönchen aus dem Bodenseeraum – St. Gallen und Reichenau – besiedelt worden. Das Kloster erlangte im Lauf seiner Geschichte die “Reichsunmittelbarkeit”, das heißt, sein Gebiet war innerhalb des deutschen Reiches unabhängig und allein dem Kaiser verpflichtet. Der kleine Klosterstaat – Ottobeuren und 27 Dörfer des Umlandes – wurde so bis zum Jahr 1802, als Ottobeuren an Bayern fiel, nachhaltig vom Kloster geprägt.

abtei-ottobeuren.de | Kloster Ottobeuren [ de.wikipedia.org ]