Edgar Reitz is een romanschrijver met een camera. In een interview, dat als bonus op de DVD van Die Andere Heimat is opgenomen, zegt hij dat Heimat een overkoepeling is van verhalen. “Hoe meer verhalen, hoe meer Heimat.” In klassieke zin noemt hij Heimat een mythe. Het gaat over de levens van mensen en hun verbondenheid met elkaar, hun land en hun tijd. Over “kleine geschiedenissen” waar de grote geschiedenis in doorwerkt. De “kleine verhalen” van onze levens zijn door de geschiedenis, het Grote Verhaal, allemaal met elkaar verbonden.

Dat is de kracht van Heimat, juist in onze tijd, waarin we door te sterke individualisering dreigen te atomiseren. Heimat laat zien dat we geen los zand zijn, maar ingebed zijn in onze wereld en onze tijd. De bewoners van het fictieve dorp Schabach laten ons iets zien van verbondenheid, voordat we ons via social media met elkaar verbonden. Een tijd waarin de Großfamilie nog bestond en waarin de gemeenschap belangrijker was dan het individu.

Maar boven alles is Heimat een liefdesverklaring. Het is een heel persoonlijke liefdesverklaring van Edgar Reitz aan de mensen van de Hunsrück, een streek in het Rijnland, waar hij zelf geboren is. Een van de jonge acteurs die in Die andere Heimat meespeelt, vertelde dat Heimat in München en Berlijn als kunst wordt gezien. Maar op de Hunsrück wordt Heimat vereerd. Reitz’ liefdesverklaring wordt dus van harte beantwoord. Dat lijkt mij het hoogste en mooiste wat je als kunstenaar kunt bereiken.

heimat123.de | edgar-reitz.com

De Servische kunstenaar Petar Meseldžija is als zovele fantasy artists een verre nazaat van schilders uit de Romantiek met een sterk verlangen naar het fantastische. Dat kan tamelijk onschuldig zijn, zoals bij de Oostenrijkse schilder Moritz von Schwind (1804-1871) Deze maakte meestal brave Biedermeier taferelen met ridders, jonkvrouwen en dwergen in een geromantiseerde Middeleeuwen. Minder tam zijn de demonische voorstellingen van zijn Zwitserse collega’s Johann Heinrich Füssli (1741-1815) en Hans Rudolf Giger (1940-2014).

In de fantasy art lijkt de laatste categorie dominant. De meeste fantasyschilders maken voorstellingen die bedoeld lijken voor 11-jarige jongetjes: veel spierbundels en doodshoofden. Ook het werk van Petar Meseldžija zit er vol mee. Het zijn plaatjes waarvan er dertien in een dozijn gaan. Je hoeft er niet van te houden om toch van het talent van Meseldžija te kunnen genieten. Hij is een vlotte tekenaar en a la prima schilder die ook nog eens thuis is klassieke schildertechnieken zoals het schilderen in lagen.

Op zijn blog houdt hij de wereld op de hoogte van zijn opdrachten en gunt ons een blik in de keuken. Zijn techniek blijkt minder oppervlakkig dan zijn thematiek. Soms schrijft hij hoe hij de techniek van de oude meesters in zijn fantasy art toepast. In zijn allereerste post uit 2010 laat hij iets zien over de ontstaansgeschiedenis van het schilderij Giants The Bull Fight met foto’s van verschillende stadia: tekenen, doodverven, diepen, hogen en glaceren.

petarmeseldzijaart.com | interview met Petar Meseldžija [ fleskpublications.com ]

Michael Innis is een Amerikaanse kunstschilder en blogger. Op Underpaintings (zevende jaargang) vind je van alles over klassieke olieverftechnieken. De illusionistische schilderkunst die hier gebruik van maakt, wordt in Amerika tot de Fine Arts gerekend. In tegenstelling tot Modern Art, waar schilders zich hebben aangepast aan de dominante opvatting over kunst, wordt er binnen de Fine Arts op een ambachtelijke manier geschilderd vanuit een ouderwetse visie: kunst representeert de werkelijkheid en reflecteert niet overmatig op zichzelf. Verdieping kan op meer waardering rekenen dan vernieuwing. Fine Arts zijn zeker niet zo hip als Modern Art. In de praktijk blijken het vaak twee gescheiden werelden.

Als het over schilderkunst gaat, heb ik meer met Fine Arts dan met Modern Art, maar één ding staat mij bij Fine Arts soms tegen: het is allemaal zo knap geschilderd! Ik kan erg genieten van virtuositeit, maar als een schilderij teveel op een foto lijkt, we noemen dat dan hyperrealistisch, raakt het me uiteindelijk toch niet. Er moet voor mij iets gebeuren met de verf, iets magisch. De verf moet een illusie scheppen, iets anders oproepen, maar tegelijkertijd mag de verf gewoon zichzelf blijven.

Nu zijn verbeelding en visie op schilderkunst niet de sterkste punten van de hyperrealistische schilderkunst. En zo moet het misschien ook zijn: een ambachtsman oefent zijn métier zo goed mogelijk uit en hoeft geen visionair te zijn. Maar bij kunst verwacht je toch iets extra´s, iets dat boven het ambacht uitstijgt.

underpaintings.blogspot.nl