Nadat Michaela op het Duitse ARD haar wekelijkse Tatort geconsumeerd had, bleef er voor mij op het Franse TV5 nog een stukje over van de Franse nouvelle vague film la dénonciation van regisseur Jacques Doniol-Valcroze (1920-1989). Te laat om nog iets van de plot te kunnen begrijpen, maar altijd op tijd om mij te laten meevoeren met de stroom van fraaie zwart-witbeelden. Voor elke zwart-witfilm uit de periode 1960-1963 krijg je mij voor de televisie of in de bioscoop. Ik ben verliefd op het tijdsbeeld uit de eerste helft van de jaren zestig en zie dat bij voorkeur in zwart-wit. Alsof ik mijzelf wil doen laten geloven dat de wereld waarin ik (1963) geboren werd een wereld in grijstinten was.
La dénonciation zit vol buitenopnamen. Ik vind het leuk om oude automodellen voorbij te zien komen met daaronder natuurlijk de koningin onder de Franse auto’s de Citroën ID 19 uit 1959. Maar het is gewoon ook leuk om te kijken naar het straatbeeld van 1961. De mode, de etalages en het straatmeubilair. Alsof je in een tijdmachine bent gestapt. In een film komt alles weer tot leven.
[credits: Internet Movie Cars Data Base]
In de laatste scene kijken we naar de laatste momenten uit het leven van Michel Jussieu (gespeeld door Marice Ronet). We volgen Michel in zijn Citroën ID 19 door het drukke verkeer in Parijs. Doniol-Valcroze maakt gebruik van de voice over (stem van Laurent Terzieff), een sterk stijlmiddel uit de film noir. “30 octobre 1961 cinq heures et demie. Michel Jussieu sait enfin que le courage est une chose simple et grave, il est enfin libre et heureux”
[credits: Internet Movie Cars Data Base]
Het einde doet me sterk denken aan het einde van Godard’s A bout de souffle (1960) en ik denk dat Doniol-Valcroze dit slotakkoord uit de moeder van alle nouvelle vague films bewust gebruikt heeft.
[credits: Internet Movie Cars Data Base]
[credits: Internet Movie Cars Data Base]
