1939 was een rampjaar in de wereldgeschiedenis. Maar het was ook het beste jaar uit de geschiedenis van Hollywood. Voorop gaan oscarwinnaar Gone with the wind en The wizzard of Oz, beide in kleur, een absolute primeur voor die tijd. Hollywood produceerde dat jaar nog veel meer topfilms: Mr. Smith Goes to Washington, Of Mice and Man, Stagecoach en Dark Victory. Maar een van de belangrijkste films van 1939 was ongetwijfeld de verfilming van Emily Brontë‘s gothic novel Wuthering Heights. Deze luidde de Hollywoodcarrière van Lawrence Olivier. Een jaar later zou hij een soortgelijke rol spelen in Rebecca dat weer zou zorgen voor de Amerikaanse doorbraak van zijn landgenoot Alfred Hitchcock.
Wuthering Heights is voor mij ook een interessante film omdat de cinematografie in handen is van Gregg Toland. De meester van de deep focus zou in 1940 met The grapes of wrath en vooral in 1941 met Citizen Kane definitief geschiedenis schrijven. Het acteer- en camerawerk liggen vaak nog dicht tegen het melodrama van de jaren twintig aan. Opwellende tranen, hartekreten, ogen die vuur schieten en trillende lippen; voor de zwijgende film behoorden deze close up’s van het gelaat tot het vaste vocabulaire om grote gevoelens op het publiek over te dragen. We zien in Wuthering Heights “bevroren” close ups van Lawrence Olivier (Heathcliff) en Merle Oberon (Cathy) die de emotie er nadrukkelijk bovenop leggen. Toch jammer dat deze “emotie-sjablonen” door de talkie uit de film verdreven zijn.
