Ik behoor tot degenen die het bitterzoete heksenbrouwsel van John Lennon verkiezen boven de ranja van Paul McCartney. Waar het verschil tussen die twee maximaal gevoeld kan worden, is in de twee songs die verwijzen naar hun jeugd in Liverpool. Penny Lane en Strawberry Field(s Forever) liggen geografisch niet zover uit elkaar, maar muzikaal gezien ligt er een wereld tussen.

Vrienden van ons bezoeken dit weekend Liverpool en gaan er kijken. Ik deed het al virtueel en zag een grauwe, troosteloze straat en een rood hek. Allebei kraak noch smaak. Maar daar gaat het niet om. Het zijn de songs die meerwaarde geven aan deze banale plekken.

Penny Lane is een straat zoals er duizenden zijn onder de Britse suburbian sky. Net als Corronation Street bestaat Penny Lane uit kleine rijtjeshuizen van rode baksteentjes waar de vooruitstekende erkertjes de gossip in stand houden. De straat is verpauperd, maar de barbier is er nog steeds.

Het enige dat ik op mijn virtuele wandeling van Strawberry Field kon waarnemen, was een gesloten hek. Ik zocht nog eens met Google Image Search op “strawberry field gate”. Het hek ging niet open. Wel zag ik tientallen foto’s van dat gesloten hek in alle jaargetijden, soms met poserende “bedevaartgangers” ervoor.

De foto’s van de ingang van Strawberry Field laten een ontwikkeling in de graffiti zien. Ook blijkt er iemand te zijn die replica’s van dat rode hek aanbiedt en je kunt het in allerlei maten bestellen. Het hek dat je tegenwoordig aantreft, is overigens niet het originele uit Lennon‘s jeugd maar ook een replica.

Nothing is real.

Maar de metafysica van de Paradijspoort blijft onverwoestbaar. In de dagelijkse werkelijkheid is het hek gesloten, maar in genaderijke momenten staat het op een kier en kunnen wij weer even naar binnen glippen. Het is hoopgevend dat de Paradijspoort midden in een troosteloze wereld staat. In Liverpool, Veenendaal or where ever.

Ik denk aan de plekken uit mijn eigen jeugd. De Leinweberstraat, de Klaas Katerstraat, de W.C. Beeremansstraat en het Puskásbosje. Plekken waar de buitenstaander niets anders vindt dan in Penny Lane en Strawberry Field. Banale plekken, maar nog altijd omgeven door een aura. Ooit lag hier het paradijs tijdens die eindeloze vrije woensdagmiddag. Soms keer ik er weer terug. Het Puskásbosje bestaat sinds drie jaar niet meer. Maar in mijn dromen is het er nog steeds. Puskásbosje Forever. Net als de zomer van 1975.

Plekken uit mijn jeugd

De Belgische zender Een zond dit weekend twee dansklassiekers uit. De eerste van 36 jaar geleden kan ik mij nog goed herinneren, de laatste van 78 jaar geleden was ver voor mijn tijd. Toch is Swing Time (1936) nog altijd een hele gave film. Samen met Grease (1978) staat deze vermeld in 1001 films die je gezien moet hebben, het naslagwerk dat wij bij de televisie hebben liggen.

Bill “Bojangles” Robinson (1878-1949) was an American tap dancer and actor, the best known and most highly paid African American entertainer in the first half of the twentieth century. His long career mirrored changes in American entertainment tastes and technology, starting in the age of minstrel shows, moving to vaudeville, Broadway, the recording industry, Hollywood radio, and television.
Bron: en.wikipedia.org

Swing Time [ imdb.com ] | Grease [ imdb.com ]

De mens die zijn ziel aan de duivel verkoopt, is een terugkerend thema in de literatuur, het theater en de film. Een indringende variatie op het Faust-thema is The Devil’s advocate (1997), waarin Al Pacino de duivel speelt en Keanu Reeves de jonge advocaat die zich door zijn ambities laat verstrikken in het web van het kwaad. In The Godfather speelde Al Pacino de rol van Michael Corleone, de zoon die door zijn eergevoel de corruptie van zijn vader niet afwees maar navolgde.

Meestal zijn het in de literatuur de mannen die door het kwaad verleid worden. Sommigen door hun geldingsdrang, anderen uit angst, maar de meesten uit ijdelheid. Want, zo zegt de duivel in The Devil’s advocate: “Vanity is definitely my favorite sin. Self-love, the all-natural opiate.”

Black Swan is het verhaal van een jonge perfectionistische balletdanseres. Ze is begin twintig maar nog altijd het kleine meisje van haar moeder. Net als bij een topsporter, wordt haar wereld beheerst door haar ambitie. Alles is ondergeschikt aan haar perfectionisme. Wanneer ze op een dag de kans krijgt de hoofdrol te dansen in een nieuwe interpretatie van het Zwanenmeer van Tsjaikowsky, doet ze alles om deze rol te bemachtigen.

Maar de regisseur heeft zijn bedenkingen. Voor de witte zwaan is ze inderdaad de perfecte keuze, maar de hoofdrol in het Zwanenmeer is een dubbelrol. Ze moet ook de zwarte zwaan kunnen dansen. En daar is ze te onbedorven voor. Nathalie Portman, die met haar zwanenhals en elegantie nogal doet denken aan Audrey Hepburn, heeft het imago van een fee en niet van een vamp. De regisseur wil dat ze zich inleeft in de rol van de zwarte zwaan. Hij geeft haar de bedenkelijke raad haar wellustige kant te ontdekken en te exploiteren.

De ambitieuze balletdanseres toont zich net als Faust bereid haar ziel te verliezen voor dat ene doel. Achter haar blanke imago, verschuilt zich een torenhoge ambitie en hoogmoed. Het ideale handvat voor het kwaad.

Black Swan [ imdb.com ]