Japan was samen met Rusland in 1900 betrokken bij het neerslaan van de Chinese Boxeropstand. Rusland nam hierbij bezit van Mantsjoerije met de belofte dit gebied in drie etappes weer te verlaten gedurende 1902 en 1903. Japan breidde ondertussen haar invloed in Korea uit en terwijl vreedzame co-extensie met Rusland in het gebied eerst heel goed mogelijk was, kwamen er steeds meer botsingen tussen de twee landen. In 1901 werd begonnen aan onderhandelingen maar deze leken het probleem niet op te lossen. Rusland was overtuigd van de superioriteit van het westen boven de Aziatische volkeren en meende dat bij een conflict Japan altijd het onderspit zou delven.
 
Japan voelde zich echter versterkt door het alliantieverdrag dat in 1902 met Engeland werd afgesloten. De belangrijkste bepalingen van het verdrag waren dat de verschillende belangen van beide landen in China en die van Japan in Korea werden benadrukt en dat beide landen elkaar de volmacht gaven om bij bedreiging van deze belangen in te grijpen. Ook spraken zij af dat wanneer een van de landen bij het beschermen van deze belangen betrokken zou raken in een oorlog, de ander zich strikt neutraal zou opstellen tenzij dit land hulp zou krijgen van een derde mogendheid. De praktische vertaling van deze alliantie hield dus in dat Japan de handen vrij had in Korea en dat Engeland neutraal zou blijven bij een oorlog tussen Japan en Rusland tenzij Rusland hulp kreeg van een andere partij zoals Frankrijk. Met dit laatste land had Rusland sinds 1892 een alliantieverdrag. Dat er oorlog zou komen leek onvermijdelijk, Rusland breidde haar invloed in Mantsjoerije steeds verder uit, daarbij de belofte om het gebied in 1903 te verlaten naast zich neer leggend, wat voor Japan reden was om in 1904, zonder oorlogsverklaring, Port Arthur aan te vallen.
 
Op 8 februari 1904 torpedeerde de Japanse marine de Russische vloot bij Port Arthur waarbij enkele schepen verloren gingen en de Russische vloot omsingeld was. Een week later landde het Japanse leger bij Seoul en trokken zij naar het noorden, naar de rivier de Yalu waar Mantsjoerije begon en het grootste gedeelte van het Russische leger zich bevond. Hoewel de Russische bevelhebber, generaal Alexei Kuropatkin, zijn leger terug wilde trekken naar het binnenland om daar te wachten op troepenversterkingen uit Siberië, eiste de viceroy van de tsaar dat er een offensief plaatsvond. Dit resulteerde in een verpletterende nederlaag voor het Russische leger. Ondertussen hadden de Japanners ook troepen geland ten noordoosten van Port Arthur en ten westen van de Yalu. In mei werd Port Arthur door de Japanners belegerd. De Russen hadden echter voldoende voorraden en konden een langdurig beleg weerstaan. Pas in het midden van augustus kon Japan belangrijke militaire posities in bezit nemen rondom de stad. Het beleg had Japan vijf keer zoveel soldaten gekost als de Russen. In september werd het offensief voortgezet maar nu zonder noemenswaardige terreinwinst maar wel een grotere levenstol. Hetzelfde gold voor het offensief van oktober en november. In december besloten de Japanners het volledige offensief op de belangrijkste Russische stelling, 203 Metre Hill, te richten. Het bezit van deze stelling was cruciaal en zou het einde betekenen van de Russische verdediging. Ook kon het restant van de Russische Verre Oosten vloot zo makkelijk vernietigd worden. In de loop van de maand wist Japan, opnieuw ten koste van vele soldaten, de stelling in bezit te nemen en de Russen in januari 1905 tot overgave te dwingen.

Naast het beleg van Port Arthur vonden ook grote gevechten plaats in Mantsjoerije waar de Russen en Japanners steeds grotere hoeveelheden soldaten tegen over elkaar plaatsten. Terwijl in augustus het aantal Russische soldaten 158.000 bedroeg en het aantal Japanse soldaten 125.000, hadden de Russen in januari al 300.000 man in het veld staan en de Japanners ruim 220.000. Een maand later hadden beide legers circa 310.000 soldaten tegenover elkaar staan. Op 21 februari begon de slag om Mukden, Japan wist deze stad in amper twee weken tijd binnen te trekken en na een drie dagen durende slag het Russische leger te verslaan. De Russen verloren ruim 100.000 soldaten tegenover 70.000 Japanse soldaten.
 
Nadat de Russische vloot in Port Arthur nagenoeg verwoest was, vertrok de Baltische vloot op 15 oktober 1904 voor een “wereldreis” om Port Arthur te ontzetten. Deze vloot bestond uit tweeëndertig schepen waaronder vele oude en ongeschikte vaartuigen. In de Doggersbank zonk de vloot een aantal Britse visserschepen omdat de Russen dachten dat het om Japanse oorlogsschepen ging. De Russische tsaar, Nicolaas II, bood hiervoor zijn excuses aan en stelde voor de zaak met de Engelsen uit te praten. Uiteindelijk betaalde Rusland aan Engeland een schadevergoeding van £ 65.000. Zonder verdere incidenten bereikte de vloot in mei Azië. Hier werd de vloot echter bijna onmiddellijk verslagen in de Tsushima straat door de Japanse marine. De Baltische vloot was hiermee verdwenen.
 
Bron: Korte geschiedenis van de oorlog door Philip Vos

The Grey Zone vertelt het verhaal van het 12e Sonderkommando dat in opstand komt. Een Sonderkommando bestond uit Joden die in ruil daarvoor, naar kampmaatstaven, grote privileges genoten. Zij moesten helpen bij de uitroeiing van de Joden door ze naar de gaskamers te begeleiden, om vervolgens na het “douchen” de lijken op te ruimen en in de ovens te verbranden. In het 12e commando willen de mensen niet langer meewerken aan het uitroeien van de Joden. Het valt ze steeds zwaarder en door middel van een opstand trachten ze te voorkomen dat er nog meer mensen naar de gaskamers worden geleid. Hun opstand heeft niet als doel te ontsnappen, maar de ovens waar de lijken moeten worden verbrand op te blazen.
Bron: filmvisie.nl