In de buitengewone plejade van atoomstijlauteurs prijkt de Nederlandse tekenaar Joost Swarte, de man die er het concept van uitvond, uiteraard op de eerste plaats. Swarte komt uit de designwereld het stripverhaal binnen wanneer hij de complexloze, vol van ‘sex & drugs & rock ‘n roll’ comix ontdekt van de Amerikaanse underground, het rebelse product van de tegencultuur van de jaren 1960 en 1970, waarvan Robert Crumb het boegbeeld was. Swarte koopt ze als importproducten en gaat hun afstamming opzoeken tot bij de auteurs van de comic strips van het begin van die eeuw, zoals Bringing up father van George McManus met zijn prachtige art deco versieringen. Op dezelfde manier grijpen zijn collega’s van de Nederlandse underground, zoals Marc Smeets, terug naar hun eigen culturele referenties met Hergé als hoofdfiguur. Swarte ontleent de smetteloze pennentrek aan de Brusselse meester en verandert de weerbarstige haarlok van de deugdzame Kuifje in een rockers bananenkuif voor een bizarre figuur met de naam Jopo de Pojo.
 
Wat volgens Swarte de atoomstijl kenmerkt is het plezier dat de auteur heeft om de ‘grafische stijl van de jaren vijftig te herontdekken’. Dat is ondermeer te zien aan een aantal symbolische voorwerpen uit de binnenhuisinrichting: een authentieke jukebox, vreemd gevormde vazen, kubistische en abstracte schilderijen, elegante verlichtingen, cactussen met sculpturale vormen, een voudige en zuivere kleuren. De smaak van Swarte voor de fifties esthetiek is ook duidelijk in zijn straatscenes: het chroom schittert op de auto’s en moet niet onderdoen voor de ongewone vormen van de architectuur, die mogelijk werden door de nieuwe technologie en materialen.
 
De beelden van Swarte combineren steeds een klare lijn met een atoomstijl, die bij hem minder een artistiek dogma lijkt dan een mentale toestand, een houding, die er, zoals hij zegt, in bestaat ‘een talent te hebben om zaken uit te vinden op een bewust optimistische manier’. Swarte tempert nochthans dit optimisme met poëtische en onevenwichtige elementen: een omgegooide frisdrank, een uit de stekker getrokken haardroger, een kat met zelfmoordneigingen, een hond met verstopping, enz. Intrigerende en abnormale figuren die er wellicht zijn om te suggereren dat de realiteit steevast de mooie beloften van de publiciteit en de urbanistische utopieën tegenspreekt. Kortom, dat ondanks het gesophisticieerde van onze leefomgeving, onze steden en onze levenswijze, de mens altijd onvolmaakt en chaotisch zal blijven. Erg menselijk dus.
 
Bron: Op zoek naar de atoomstijl

Javier Mariscal , geboren in 1950 in Valencia, groeit op in de zon bij de Middellandse zee en in de bruisende sfeer van feesten waarop de bewoners ‘fallas’ bouwen, grote figuren in hout en papier-maché, soms realistisch, soms karikaturaal, en in felle kleuren beschilderd, die op het einde van de ceremonie in brand gestoken worden. Als kind maakte hij elk jaar zo een kleine falla. Na twee jaar grafische studies in Barcelona laat hij zijn vitaliteit de vrije teugel en maakt de eerste ‘hippie strips’ van Spanje. Zijn creaties worden al snel opgemerkt door de censuur van het Franco regime, waardoor de kunstenaar twee jaar onderduikt op Ibiza. Maar na de dood van de dictator in 1976 profiteren het stripverhaal en alle andere kunstvormen volop van hun hervonden vrijheid.
 
verder lezen: Paul Gravett, in search of the atom style
Bron: Op zoek naar de atoomstijl