Een vriendje van mij had in 1975 een Big Jim pop. Die zag er tamelijk opgeblazen uit, maar het was toch geen opblaaspop. Als je Jim uit de doos haalde, droeg hij alleen een boxer short. De fabrikant wilde wel graag dat Jim aangekleed werd, dus bestond er een hele garderobe voor Jim. Zo had je een judopak(je) voor Jim, een tennistenue(tje), een kaki safaripak(je) en een commandopak(je). Er was zelfs een wit kostuum(pje) leverbaar voor een romantisch rendez-vous(tje) met Barbie bij het buurmeisje. Aan mij was dat allemaal niet besteed. Want ik had Hank.

Mijn held Hank the Knife was altijd strak gekleed in een zwart pak, droeg een penose zonnebril en een six string bass. Dat zwarte pak was voor mij vertrouwd, want ik kwam immers uit Veenendaal. Vlak voor mijn twaalfde verjaardag werd Hank mijn held. Guitar King was in het voorjaar van 1975 de hitparade binnengevlogen en voor mij was het onmiddellijk duidelijk dat er een band was tussen Hank, de Guitar King en mijzelf.

Als je Hank net als Jim in een doos met alleen een boxer short aan had moeten verkopen, was je er gegarandeerd mee blijven zitten. Hank was in werkelijkheid een schriel mannetje. Maar zijn gangster imago en zijn riffs maakte op mij als kersverse twaalfjarige veel meer indruk dan het luie biologische kapitaal van Jim. Kleren maken de man. En woorden de guitar king en the gunman.