Vanaf het balkon van Pierre”s appartement heb je een mooi panoramauitzicht over Parijs, compleet met Eiffeltoren en de druppelende pianoklanken van Eric Satie. Vooral bij een druilerig Parijs komen die goed tot hun recht. Beneden op straat wordt de blik aangetrokken door de groentenmarkt waar de Parijzenaars een gezicht krijgen. Pierre is doodziek, hij heeft waarschijnlijk niet lang meer te leven. Om de tijd die hij nog heeft te vullen, observeert hij de mensen beneden hem op straat. Wie zijn zij? Wat doen zij? Net als Amélie Poulain fantaseert hij over hun levens: het mooie meisje aan de overkant, de groenteboer op straat, de stagiair bij de bakker. Van Pierre‘s fantasieën over de levens van voorbijgangers springt Cédric Klapisch in zijn scenario naar hun werkelijke levens, die als draden door de stad lopen. De lichtjes van de metro die voorbij vliegt, de draden van de spoorwegen en het verkeer op straat zijn daar de metaforen van. Parijs, dat zijn miljoenen zielen die elkaar niet eens kennen maar toch op een of andere manier met elkaar verbonden zijn. Cédric Klapisch‘ film is een ode aan Parijs en een ode aan het leven. Je zou er het Parijse antwoord op Woody Allen’s “Manhattan“ of Robert Altman’s “Short Cuts“ in kunnen zien.
Pierre: Ik kijk hoe andere mensen leven. Ik vraag me af wie ze zijn, waar ze heengaan. Ze worden de helden in mijn kleine verhalen.
