Inside Job van Charles Ferguson zou je ook An Inconvenient Truth Part II kunnen noemen. Dat de vastgoedzeepbel door de financiële sector geblazen werd, mag genoegzaam bekend zijn. Ook de documentaire The Flaw van David Sington laat zien waar en hoe het mis ging. Maar in Inside Job is er, vooral in de twee laatste delen Accountability en Where We Are Now, aandacht voor de verstrengeling tussen de bancaire wereld van Lower Manhattan en het congres in Washington. Deze ongezonde relatie tussen volksvertegenwoordigers en het grootkapitaal noemen we corruptie.
Inside Job
Part I: How We Got Here
Part II: The Bubble (2001-2007)
Part III: The Crisis
Part IV: Accountability
Part V: Where We Are Now
Sinds de kredietcrisis in het najaar van 2008 een wereldwijde catastrofe werd, is het beleid in Washington nauwelijks veranderd, ondanks onophoudelijke druk van Europa en de rest van de wereld om de financiële sector te reguleren en de bonussen terug te dringen. Dat komt door de enorme invloed van Wallstreet op het beleid in Washington . Elk congreslid heeft gemiddeld vijf lobbyisten uit de bancaire wereld om zich heen. Inside Job leert ons dat dit vaak hoogleraren economie zijn die een riante beloning van de banken krijgen om congresleden ervan te overtuigen dat overheidsbemoeienis slecht is voor de vrije markt. Ze maken daarbij vaak gebruik van theorieën uit de jaren zeventig zoals de Efficient-market hypothesis en de wisdom of the crowd.
Andrew Sheng
chairman of the Hong Kong SFC
Het zijn zeker niet alleen de republikeinen die onder invloed staan van de machtige financiële instellingen. Ook de democraten zijn in de greep van het grote geld. De regering van Obama had het beleid anders wel kunnen ombuigen. De ongemakkelijke waarheid die Inside Job laat zien, is dat de mammon van Wallstreet nog steeds regeert in de Verenigde Staten en daarmee nog steeds de wereldeconomie in zijn greep houdt. De miljardairs blazen hun zeepbellen en onttrekken er astronomische bedragen aan. Wanneer de zeepbel uiteenspat, hebben ze hun miljarden al op het droge en laten ze de anderen de rekening betalen. Uiteindelijk zijn de armen de dupe van dit onverantwoorde casinokapitalisme.