Omdat er steeds meer kerstfilms komen, beginnen de herhalingen al twee weken voor kerst. Op de Belgische zender Een was zondagmiddag de moeder van alle kerstfilms te zien, It’s a wonderful life uit 1946. Komende maand zal deze zeker nog eens door een of andere buitenlandse zender uitgezonden worden. Zaterdagmiddag keek ik naar de jeugdfilm My Dog Skip die een zelfde touch and feel heeft als eerdergenoemde kerstklassieker. Dat komt vooral omdat het decor in deze films ongeveer gelijk is, een Amerikaans provincieplaatsje in de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw. Alles oogt Amerikaanser dan Amerikaans. Je zou het ook een hoog Norman Rockwell-gehalte kunnen noemen. Voor niet-Amerikanen is dat vaak synoniem met sentimenteel en patriottisch. De Rockwell stereotypen zijn er allemaal: het schoffie, het meisje, de politieagent, de huisvader, de toegewijde moeder, de middenstander, de dronkaard, de grijsaard en natuurlijk ook de kerstman.

 

Wanneer je die elementen allemaal samenvoegt, krijg je een soort mystiek van jeugdherinneringen en geborgenheid binnen de concentrische ringen van het familieleven en het sociale en patriottische domein. Ook het huisdier is belangrijk. In de taferelen van Norman Rockwell zien we vaak een hondje.

 

In My Dog Skip speelt de bijna onvermijdelijke Jack Russell de hoofdrol en in It’s a wonderful life zijn er zelfs een raaf en een eekhoorntje op het kantoor. Het is een typisch Amerikaanse traditie. In de Noord-Amerikaanse koloniale schilderkunst worden kinderen vaak afgebeeld met een vogel of eekhoorn.

It’s a wonderful life [ imdb.com ] | My Dog Skip [ imdb.com ]