Ik zal niet de enige geweest zijn die bij Philip Seymour Hoffman‘s briljante vertolking van Truman Capote moest denken aan Marc-Marie Huijbregts. De overeenkomsten zijn opvallend. Net als Andy Warhol werd Truman Capote een stijlicoon door zichzelf te cultiveren (lees: aan te dikken). Een gekke stem, een raar pak, een vreemde motoriek. Allemaal een pose zou je denken. Maar authenticiteit toont haar gezicht juist daar waar de afwijkingen in het oog springen. Speelt Capote (of Warhol) nu steeds een rol voor de media of is hij gewoon zichzelf?

Imitators lijken de authenticiteitsvraag eenduidig te beantwoorden. Zij zijn immers de vleesgeworden pose. Philip Seymour Hoffman kreeg voor zijn rol als Truman Capote de Oscar voor de beste mannelijke hoofdrol. Zijn inleving bleek zo echt dat de filmproducent trots vermeldt: Philip Seymour Hoffman = Truman Capote. Kunnen we dat ook van Marc-Marie Huijbregts zeggen? Nee, Marc-Marie Huijbregts = Marc-Marie Huijbregts maar doet wel sterk aan Truman Capote denken. Voor een deel (zijn zware brilmontuur) is dat misschien opzet, maar voor een ander deel (zijn hoge stem) komt het omdat Marc-Marie Huijbregts en Truman Capote van nature al op elkaar lijken. Authenticiteit is iets raadselachtigs. Omdat authenticiteit ons allen toebehoort, zijn er gelijkenissen mogelijk en is tegelijkertijd ieder mens uniek.