Rond 1800 domineerde het classicisme de schilderkunst. Frankrijk nam daarin de leiding. De Engelse schilderkunst stelde zich meer open voor de werkelijkheid zoals deze is. Het laatste kwart van de 18e en eerste kwart van de negentiende eeuw was de gouden eeuw van de Engelse portretschilderkunst. Schilders als Beechey, Hoppner, Lawrence en Raeburn schilderden met een virtuoze en levendige penseelstreek, waardoor hun portretten vrijer leken te ademen dan de Franse portretten die in een classicistisch keurslijf waren geperst.
Toch ontkwamen ook de Engelse portretschilders niet aan de idealisering van hun model. Dat is goed te zien aan het geïdealiseerde meisjesportret van Thomas Lawrence (1769-1830). Het bleef onvoltooid en is misschien een studie geweest die Lawrence zonder model schilderde volgens een vast schema in zijn hoofd.
als basis voor een olieverfportret
volg de meester [ 1-80 ] | van oude meesters en dingen die niet voorbijgaan
