Via de expeditie van Napoleon naar Egypte kwam ik op het spoor van de Engelse schilder David Roberts. Hij was bevriend met de 21 jaar oudere William Turner en specialiseerde zich als landschapsschilder in de aquarel. In de jaren dertig van de negentiende eeuw maakte hij reizen naar o.a. Spanje, Frankrijk en Noord-Afrika. Vanaf 1838 raakte hij gefascineerd door de oudheidkundige monumenten in Egypte.
De tekeningen en aquarellen die Roberts in Egypte maakte, passen in de traditie van vedute en topografische landschappen, waarin het objectiverende en artistieke bij elkaar komen. Ze passen in de negentiende eeuwse tendens om geschiedenis te objectiveren. In de tweede helft van de negentiende eeuw ontstaat uit de historiserende en objectiverende blik de wetenschappelijk verantwoorde en educatieve historieschilderkunst. Ook de historische spektakelfilm is schatplichtig aan deze traditie. Cabiria (1914) en de “Babylon-scene” uit Intolerance (1916) zijn ondenkbaar zonder de oriëntalistische historieschilderkunst van de negentiende eeuw.
Bron: nl.wikipedia.org