Een film over het alledaagse leven is altijd een waagstuk. Het project kan gemakkelijk aan twee kanten ontsporen, omdat enerzijds de saaiheid en anderzijds de ongeloofwaardigheid op de loer liggen. Scenario en acteerwerk zijn de pijlers van iedere goede film, maar in een film over het alledaagse leven is het een voorwaarde dat scenario en acteerspel op zo’n natuurlijke wijze in elkaar overvloeien, dat de speelfilm op reality-tv gaat lijken. Als het goed werkt, dan zal de natuurlijkheid van het spel het scenario dragen, en omgekeerd zal het scenario de acteurs maximale ruimte geven. Mike Leigh, de regisseur van Another Year (2010) bereikte dit door zijn acteurs te laten improviseren. Hierdoor konden levensechte situaties ontstaan, die deze film een registrerend, documentair karakter geven. De levendigheid van het moment kan nog versterkt worden door gebruik te maken van de handheld camera.
Richard Linklater pakt het met Boyhood iets anders aan. Hij laat de werkelijke tijd van het leven van hoofdrolspeler Ellar Coltrane (1994) gelijk oplopen met de tijd van het gespeelde leven van Mason. We zien in Boyhood de hoofdfiguur over een periode van twaalf jaar opgroeien van jongetje naar jongeman. Dit concept maakte deze film a priori al levensecht. Maar daarmee was Linklater er natuurlijk nog niet. Boyhood is een speelfilm en geen documentaire zoals Seven Up!, een project waarin Michael Apted sinds 1964 de levensloop van veertien kinderen uit verschillende milieus volgt en daar om de zeven jaar een filmisch verslag van uitbrengt. Het werkelijke leven staat hier centraal en de personen vallen dus samen met zichzelf. Het is reality-tv op zijn best.
Richard Linklater schreef zelf het scenario, waarin het bijzondere van het alledaagse en het alledaagse van het bijzondere elkaar telkens raken. Een goed scenario met levensechte dialogen kan het alledaagse leven van heel dichtbij besluipen. Dat zien we ook in de tv-reeks Mad Men. Sally Draper, de dochter van Don Draper, wordt gespeeld door Kiernan Shipka (1999) en we zien haar in de loop van de reeks (2007-2015) opgroeien van een meisje van zeven naar een puber van zestien. Het element van de realtime heeft an Sich al een enorme kracht, maar als dat ook nog eens versterkt wordt met een levensecht scenario, dan komt het gewone leven in zijn volheid naar voren.
Dad: Of what?
Mason: I don’t know, any of this. Everything.
Dad: Everything? What’s the point? I mean, I sure as shit don’t know. Neither does anybody else, okay? We’re all just winging it, you know? The good news is you’re feeling stuff. And you’ve got to hold on to that.
Bron: imdb.com/quotes
Bron: cinemagazine.nl