De historische spektakelfilm is weer helemaal terug. Gladiator, Troy, Alexander de Grote en nu dan Kingdom of Heaven over een kruisridder aan het einde van de elfde eeuw. Ridley Scott de gedoodverfde opvolger van Cecil .B. DeMille regiseerde dit heldenepos waarvan de cast o.a. gevormd wordt door Orlando -Legolas- Bloom (en Paris in Troy), Jeremy Irons, Liam Neeson en Eva Green. De kruistochten zijn na 9/11 een gevoelig thema en de politieke interpretatie is voorspelbaar. De held van het verhaal probeert christenen en moslims met elkaar te verzoenen, maar wordt daarin tegengewerkt door (christelijke) fanatici.
Kardinaal Ratzinger heeft gelijk wanneer hij zegt dat het Avondland, en in het verlengde daarvan de Nieuwe Wereld, in de postkoloniale tijd zijn eigen geschiedenis en identiteit lijkt te haten (om onszelf daarmee een goed gevoel te geven). In de kruistochten ging het in de eerste plaats om een geestelijk doel: de bevrijding van en veiligstelling van de heilige plaatsen voor de pelgrims. Maar wie raakt dat tegenwoordig nog? Dus worden de kruistochten uitgelegd als agressieve Westerse en christelijke expansie tegen de islamitische wereld. En is die neo-crusader uit Washington ook geen fundamentalistische christen? Een puzzel van drie stukjes die iedere peuter kan leggen. Onze christelijke geschiedenis is minstens zo erg dan de islamitische geschiedenis en we voelen ons weer wat beter.
