Mooi portret van een Romeinse familie met de Italiaanse filmdiva Virna Lisi als weduwe en moeder Irene en Luigi Lo Cascio als Claudio. We kennen hem nog uit die andere Italiaanse familiekroniek La Meglio Gioventu waarin hij een jaar later zou spelen. De familie wordt bekeken vanuit het perspectief van het meisje Chiara dat zich voorbereid op haar eerste communie: de mooiste dag van mijn leven.

Via het MAX-programma sterren op het doek kwam ik op de website van de genreschilders Niels Smits van Burgst en Arjan van Gent.

Genreschilderkunst lijkt een typisch 17e eeuwse Hollands verschijnsel, maar voor deze twee schilders is het genre nog altijd springlevend. Of het nu huiselijke taferelen zijn of scenes in de stad of zelfs op het kantoor, de genreschilder plaatst zich altijd midden in het alledaagse leven. Als een verslaggever registreert hij wat hij om zich heen ziet gebeuren, maar altijd met een persoonlijke zienswijze. Bij een schilder is die zienswijze onlosmakelijk verbonden met een specifieke werkwijze. Niels Smits van Burgst schildert met een snel, los maar doeltreffend gebaar al ontbreekt de virtuoze trefzekerheid van een Velasquez of Singer Sargent. De vormen verwateren daardoor soms in een stroom onsamenhangende kleurvlekjes. Maar zijn werk is wéll altijd kleurrijk en vol vibrerende energie. Arjan van Gent heeft zich daarentegen vastgebeten in de vorm. Vasthoudend aan de tekening komt hij tot een fotorealistische en tot in het detail uitgewerkte interpretatie.

sterren op het doek | genreschilderkunst.nl

De regisseur heeft zich bij het maken van de documentaire laten inspireren door het schilderij Zeven werken van Barmhartigheid, dat MM in 1606 schilderde – het jaar waarin hij Rome was ontvlucht omdat hij vanwege ruzie over een uitslag zijn tennistegenstander had vermoord. De dramatische gebeurtenissen uit zijn leven reflecteren in de enorme contrasten tussen licht en donker die hij in zijn latere werk aanbrengt, de chiaroscuro. Vincent van Monnikendam is in Napels op zoek gegaan naar vergelijkbare contrasten. Het licht vindt hij bij de barmhartige werken van de organisatie waar Caravaggio vierhonderd jaar eerder zijn altaarstuk voor schilderde. Door middel van een systeem van particuliere giften onderhoudt de Napolitaanse adel een gedeelte van de arme bevolking. Het donker vindt de filmmaker in dezelfde ruige volkswijken als waar Caravaggio – tevens berucht als nachtbraker – de inspiratie vond voor de vele karakteristieke volkse koppen die zijn schilderijen bevolken. Zielen van Napels is opgebouwd vanuit deze achtergrond, er is geen sprake van één verhaal met verschillende terugkerende personages. In plaats daarvan meandert de film van de ene korte levensimpressie naar de andere.
 
Bron: 8weekly.nl

mellevanessen.nl