gisterenavond gezien op Canvas: Russia – a journey with Jonathan Dimbleby
Mooi verslag van een reis door West-Siberiëmet Jonathan Dimbleby. Indrukwekkend was de aankomst met de trein in Nizjnevartovsk na dagenlang boemelen door de taiga. Begonnen als nederzetting in 1909 aan de rechteroever van de Ob is Nizjnevartovsk dankzij de olievelden die hier ontdekt zijn, uitgegroeid tot een stad van bijna een kwart miljoen inwoners. Ruimte is er in Siberië genoeg, toch bouwt men in Nizjnevartovsk achttien verdiepingen de lucht in.
De kathedraal van Нижневартовск
Siberië is de schatkist van Rusland. In de 16de eeuw trokken kozakken al over de Oeral voor de handel in bont, en in de moderne tijd is het een onuitputtelijke bron van mineralen en olie. In Ekaterinenburg ontdekt Jonathan dat de regio niet alleen rijk is aan zware metalen, maar ook aan „ heavy metal„. In een nachtclub heeft hij een gesprek met het plaatselijke rock-icoon Vladimir Shakhrin. Drankzucht is een groot probleem in het verre Siberië. Dat merkt Jonathan wanneer hij op stap gaat met een anti-alcoholbrigade. Ekaterinenburg is wellicht vooral bekend als de plaats waar de laatste tsaar en zijn familie werden vermoord. Een archeoloog gelooft dat hij de overblijfselen heeft gevonden van twee van de kinderen van de tsaar. Na een bezoek aan de mooie oude stad Tomsk trekt Jonathan de taiga in, waar in moeilijke omstandigheden aan bosbouw wordt gedaan. Een klimatoloog vertelt hem dat er door de opwarming van de aarde grote hoeveelheden giftig methaangas dreigen te ontsnappen uit de permafrost, de bevroren ondergrond. Akademgorodok is, zoals de naam al aangeeft, een soort Russische Silicon Valley: de stad werd speciaal gebouwd voor computerspecialisten en andere slimme mensen. Het contrast met de eenvoudige rendierherders in de Altai-bergen kon niet groter zijn.
Bron: multiblog.vrt.be
Bron: multiblog.vrt.be
De verovering van Siberië in 1581 door Yermak geschilderd door Vasily Surikov
Eigenlijk bestaat er geen kleine of grote geschiedenis. De vraag “waar was jij toen Kennedy vermoord werd?” bewijst dat de wereldgeschiedenis altijd is ingebed in de geschiedenis van ons eigen leven. Geschiedenis kun je uitsluitend waarnemen vanuit je eigen perspectief. Objectieve geschiedschrijving blijft in het beste geval een benadering en in het slechtste geval is het propaganda, dus (verkapte) geschiedvervalsing. Ooit vertelde een historische onderzoeker mij dat het lezen van een biografie de beste manier is om een bepaalde tijd te leren kennen. Vanuit deze opvatting heeft Edgar Reitz zijn Heimat gemaakt: het verhaal van de Duitse Twintigste Eeuw gezien door de levens van een familie uit een dorpje op de Hunsrück. In onze sterk geïndividualiseerde tijd met veel aandacht voor het persoonlijke leven, spreekt deze vorm van geschiedschrijving het meest aan. Het succes van Hoe God verdween uit Jorwerd van Geert Mak heeft daar ongetwijfeld mee te maken. In Europa blijft de grote met de kleine geschiedenis verbinden, maar het gaat in dat boek vooral ook over de verbinding tussen het eigen heden en het andere heden, het heden van onze (over)grootouders.
