Dagelijks archief: donderdag 17 februari 2011

dream maker

Moon River uit Breakfast at Tiffany’s (1961)

Breakfast at Tiffany'saliNostalgie kan verraderlijk zijn. Iemand omschreef het ooit als ‘de herinnering waaruit de pijn verwijderd is’. Nostalgie maakt van een bepaald deel van het verleden een Hof van Eeden. Een halve eeuw geleden leek de wereld mij bijvoorbeeld zachter, aardiger en rustiger dan tegenwoordig. Maar wat weet ik ervan, ik bestond nog niet en ken deze tijd alleen door het beeld dat ik mij gevormd heb na het bekijken van ontelbare films, foto’s en design.

De geweldige tv-serie Mad Men is voor mij een heerlijke onderdompeling in de vroege sixties, een soort tijdmachine. Wanneer je een scene uit Mad Men stil zet en vervolgens de achtergrond screent, dan zie je hoeveel aandacht er aan de details is besteed. Kijk bijvoorbeeld eens naar Breakfast at Tiffany’s, opgenomen in hetzelfde Manhattan anno 1961, en kijk dan naar Mad Men dat bijna vijftig jaar later het optimistische tijdsbeeld van de vroege jaren zestig reconstrueert. Breakfast at Tiffany’s en Mad Men zijn beide een style icon, een ijzersterk statement van de American Dream.

Breakfast at Tiffany’s is voor mij eigenlijk het hoogtepunt en het happy end van de rooskleurige jaren vijftig, waarin geen plaats is ingeruimd voor het rauwe realisme uit de film noir. Natuurlijk, er is wel liefdesverdriet, maar alleen omdat de liefde weer geneest. Wanneer je door de roze bril der verliefden kijkt, wordt overal de pijn uitgefilterd en is de gedachte dat vroeger alles mooier en onschuldiger was ronduit belachelijk. Niet omdat het niet waar zou zijn, maar omdat ineens álles mooi en witgewassen is. Dat is ook de kracht van een film als Breakfast at Tiffany’s die een halve eeuw na dato dat dromerige optimisme heeft weten te bewaren. Henry Mancini won een oscar met zijn filmscore, vooral dankzij het mierenzoete Moon River. De onderstaande scene waarin Audrey Hepburn in het open raam dit wildromantische liedje ten gehore brengt, is legendarisch geworden.

Breakfast at Tiffany’s (1961)
Audrey Hepburn speelt Moonriver
Moon River
Moon River, wider than a mile,
I’m crossing you in style some day.
Oh, dream maker, you heart breaker,
wherever you’re going I’m going your way.
Two drifters off to see the world.
There’s such a lot of world to see.
We’re after the same rainbow’s end–
waiting ’round the bend,
my huckleberry friend,
Moon River and me.
 
Music: Henry Mancini – Lyrics: Johnny Mercer

Met Audrey Hepburn deel ik overigens nog een plekje in Arnhem. Tijdens de oorlogsjaren ging ze naar de Openbare Lagere School nr. 21 op de hoek de Amsterdamseweg, Brantsenstraat en Bouriciusstraat. Daar leerde ze o.a. de Nederlandse taal beter beheersen. In de jaren negentig was deze school leeg komen te staan en had ik hier een paar jaar een atelier. Elf jaar geleden werd het fraaie schoolgebouw afgebroken. Een paar honderd meter verder, op het Burgemeestersplein, staat een bronzen beeldje van Audrey Hepburn.

Breakfast at Tiffany’s (1961)