De tv-serie Mad Men, over een groot reclamebureau in New York in de jaren zestig, past uitstekend bij het thema van de inmiddels verstreken Maand van de Filosofie: Het echte leven. In de openingsanimatie van elke aflevering zien we het silhouet van een vallende reclameman. Dat heeft uiteraard een symbolische betekenis. De wereld van Sterling-Cooper aan de Madison Avenue (vandaar de naam (M)ad Men) is een lucratieve schijnwereld van leugens. In deze corrumperende biotoop probeert iedereen zich staande te houden en succes uit te stralen. Maar diep in je hart voel je aan dat deze wereld vroeg of laat als een kaartenhuis in elkaar moet storten. De schijn van het maatschappelijk succes tegenover het echte leven van de val. Wie zou dat niet kunnen herkennen?

Bedenker en scenarist Matthew Weiner is een tovenaar in het neerzetten van personages die overtuigende en messcherpe dialogen met elkaar voeren. Zijn ‘palet’ lijkt hij te hebben opgebouwd tussen de duidelijke personages Roger Sterling en Peggy Olson. Het groene blaadje Peggy is in het verdorven Manhattan een katholiek meisje gebleven met een zuiver hart, terwijl Roger Sterling het prototype is van de kapitalistische zakenhufter: arrogant, gewetenloos en altijd op zoek naar persoonlijk gewin. In de morele twilight zone waarin Peggy en Roger de uitersten zijn, bewegen zich de anderen.

Hoofdpersoon Don Draper is een complexe en raadselachtige figuur. Hij is een notoire leugenaar en vreemdganger, maar doordat we hem via zijn verleden steeds beter leren kennen, gaan we toch sympathie voor hem voelen. Maar Weiner brengt ons ook telkens terug bij diepe afkeer voor zijn gedrag.

De bewondering die zijn collega’s voor hem hebben, is begrijpelijk. Don is een brilliant reclameman met een diep intuïtief gevoel voor wat de consument wil. Terwijl Roger de leeuwentemmer is, die klanten met zijn kille charme intimideren kan, is Don de creatieve tovenaar die met zijn idee en overtuigingskracht de klant laat zien hoe de consument zich laat verleiden.

Mad Men speelt zich af in de jaren zestig, wanneer de commercie en massamedia de maatschappij in hun greep hebben gekregen. Guy Debord schreef in 1967 La Société du spectacle waarin hij aantoont hoe ons leven beheerst wordt door wat de massamedia ons laten denken. Sterling-Cooper is een van de werkplaatsen van ‘de Spektakelmaatschappij’, waarin de American Dream van beelden wordt voorzien. De beelden roepen vervolgens gedachten op waarmee we onszelf kunnen identificeren en waardoor de reclame werkt. Tenslotte is een reclamecampagne een ‘veldtocht’ in de strijd om de consument. Het verkopen van een product is in de eerste plaats het verkopen van een idee.
Mad Men brengt ook ideëele reclame naar voren, waarbij de reclamejongens aan de Madison Avenue bepaalde gewetensbezwaren die er maatschappelijk zijn, onschadelijk moeten maken. Campagne voeren is vaak politiek bedrijven en het witwassen van een slecht geweten.

Het gehele leven van de samenlevingen waarin de moderne productieverhoudingen heersen, dient zich aan als een ontzaglijke opeenhoping van spektakels. Al wat direct werd geleefd, heeft zich in een voorstelling verwijderd. De beelden die zich van ieder aspect van het leven hebben losgemaakt, versmelten in een gemeenschappelijke stroom, waarin de eenheid van dit leven niet meer kan worden hersteld. De gedeeltelijk beschouwde werkelijkheid ontvouwt zich in haar eigen algemene eenheid als afzonderlijke schijnwereld, slechts object van aanschouwing. De verbijzondering van de beelden van de wereld wordt in voltooide vorm teruggevonden in de wereld van het autonoom geworden beeld, waar het leugenachtige zichzelf belogen heeft. Het spektakel is in het algemeen, als concrete omkering van het leven, de autonome beweging van het niet-levende. (Bron: Guy Debord, De Spektakelmaatschappij)

Guy Debord, De Spektakelmaatschappij [ marxists.org ]