Na een verblijf van twintig jaar in de Verenigde Staten, keerde Fritz Lang (1890-1976) eind jaren vijftig weer terug naar Europa. Daar zou hij zijn loopbaan afsluiten met Der Tiger von Eschnapur, Das Indische Grabmal en Die 1000 Augen des Dr. Mabuse. Gisteren keek ik op Arte naar het tweeluik uit 1959, naar een scenario dat Lang in 1921 al eens verfilmd had. Net als Cecil B. DeMillle haalde hij eind jaren vijftig oud werk van de plank om het nog eens over te doen in Technicolor.

Der Tiger von Eschnapur en Das Indische Grabmal zijn een zak vol oogsnoep. Het flinterdunne verhaal dient als kapstok waar exotische scènes met tijgers, olifanten, danseressen, fakirs, slangenbezweerders en maharadja’s aan opgehangen worden. Het tweeluik is een avonturenfilm in de traditie van Thief of Bagdad, dus dat betekent een kraam vol oriëntalisme, waarbij westerse hoofdrolspelers met schoensmeer in hun gezicht de rol van oosterling spelen.

Na de films van Indiana Jones in ons geheugen komen deze twee avonturenfilms van Fritz Lang statisch over. Er zitten ook al geen spektakelscènes in, zoals de wagenrennen in Ben Hur (ook uit 1959). Maar de dans van de bijna naakte tempeldanseres (Debra Paget) moet voor de gemiddelde man uit 1959 ook heel spannend geweest zijn.

Der Tiger von Eschnapur [ imdb.com ] | Der Tiger von Eschnapur [ de.wikipedia.org ]