Maandelijks archief: september 2005

gevoelig en leuk

gisterenavond gezien: Sideways (2004)

Tom gaf mij de DVD dinsdagnacht mee en gisterenavond heb ik ‘m direct bekeken, zonder wijn overigens. Sterk scenario, geweldige casting, goed acteerwerk en prima afwisseling van vermakelijke en gevoelige momenten. De hoofdrolspelers Miles en Jack vind ik een van de meest geslaagde tragikomische duo’s van de laatste jaren. Paul Giamatti doet mij met zijn vertolking van de schlemielige Miles met zijn vissenogen in vlagen denken aan Brian Murphy (George Roper). Orgineel aan sideways is het thema wijn als metafoor voor het leven. Miles is misschien iets te gevoelig maar wel een fijnproever, Jack is de eeuwige puber die de wijn proeft met kaugum in zijn mond. De film leidde in de Verenigde Staten tot een bredere belangstelling voor Californische wijnen.

Miles en Jack
The misadventures begin when Miles (Paul Giamatti), an un-recovered divorcé and would-be novelist with a wine fixation, decides to gift his old college buddy and washed-up actor Jack (Thomas Haden Church) with a celebratory trip to the vineyards of Santa Barbara wine country the week before Jack’s wedding. The two couldn’t be an odder couple. Jack is an over-sexed charmer; Miles is a sad-sack worrier. Jack is looking for his “last taste of freedom;” Miles is just hoping to not get even more depressed. Jack is fine with cheap Merlot; Miles pines for the perfect Pinot. Indeed, the only thing they seem to share in common is the same heady mix of failed ambitions and fading youth.
 
And yet, as they make their way up the coast, Miles and Jack soon find themselves drowning in wine and women (Sandra Oh and Virginia Madsen). When Jack falls head-over-heels for a local wine pourer and threatens to call off his nuptials, Miles tries to keep his friend on the straight and narrow. But Miles’s own romantic encounter with a wine-savvy waitress interferes and sends them both careening headlong into reality.
 
Now, the wedding approaches and with it the certainty that Miles and Jack won’t make it back to Los Angeles unscathed or unchanged . . . if they get there in one piece at all.

Bron: Sideways Official Website

mozes

Dit weekend in Trouw | Letter & Geest:
Jan Oegema over Lucebert
Dit is een van de dingen die me blijft fascineren in het werk van Lucebert: dat hij bron en zegel van religie is. De anekdote wil dat hij in de oorlog met staf en lange mantel door Amsterdam schreed en omstanders riepen: “Hé, daar heb je Mozes!” Die Mozes is hij altijd gebleven, een oudtestamentische Don Quichot, een edele gedrevene in paardenpak die op afgelegen plaatsen met God spreekt. Maar diezelfde Mozes is ook een nietzscheaan en dadaïst, hij is op en top modern, tot in iedere vezel doordrongen van illusies en leugens voortkomend uit projectiedrift, waarheidsmanie en wil tot macht. Lucebert heeft de mediamieke en verbale gaven van een godsdienststichter en de luciditeit en gestrengheid van een godsdienstvernietiger. Dat verklaart zijn nog immer indrukwekkende postuur en de wisselende appreciaties bij zijn lezers.
Bron:Trouw
Lucebert

fantoom

ontoelaatbaar mooi en tegen alle maten
van de verachting en de denkkracht
en met het bevende gebeente van de lichtbron
der liefde – een schim – ja meer dan een schaduw
maar toch minder dan lichaam – een schim
staande op de hoog in de lucht vertragende
verlammende ladders der herfst en daar het
verdriet: zijn kleefrige scherven regenend
om den diamanten pijnboom heen en oh de zo blauwe
de diepblauwe roos de geliefkoosde dood en ook
weldra van de winterse tatoeage de klagende draak
 
maar hoe onverdragelijk mooi en tegen alle regels
van de vertedering en de hevigheid
een schim – een vijand – een schuiflende grijns

Uit: triangel 1958
Uitgegeven door: Bert Bakker/Daamen in 1958

Koninklijke Bibliotheek: Lucebert

Jan Oegema: Lucebert, mysticus. Over de roepingsgedichten en de ‘Open brief aan Bertus Aafjes’. [Nijmegen], Vantilt, (1999).