Vannacht lag ik minstens een uur wakker omdat ergens in de krochten van mijn brein de vraag was opgekomen: “Hoe heette ook alweer die gepensioneerde wiskundeleraar die in 1977 een half jaar bij ons was ingevallen?” Het was er eentje van het oude stempel, geboren in 1910 en als de goede man nog leeft, mag hij zich tot de honderdjarigen rekenen. Waarom zo’n vraag in mij opkomt en mij vervolgens uit de slaap houdt, is mij een raadsel. Hoe ik ook het archieflaatje in mijn hoofd probeerde te openen waarin het antwoord opgeborgen lag, het lukte maar niet. “Iets met een ‘a’? iets met een ‘o’?” Terwijl ik ‘s nachts mijn nagels stukbrak om het laatje open te krijgen, zag ik vanmorgen toen ik het theewater opzette, dat het laatje inmiddels ‘vanzelf’ was opengegaan: Da Costa! Hoe heb ik het onthouden! Minstens dertig jaar heb ik niet meer aan deze man gedacht, maar ergens zit hij nog altijd in mijn hoofd, deze strenge leraar van vóór de oorlog die in de jaren zeventig als pensionado nog wat bijverdiende voor de klas. Over de wonderlijke wereld van het geheugen heeft Douwe Draaisma een aantal boeken geschreven en inmiddels is hij uitgegroeid tot onze nationale geheugenguru. Zijn nieuwste boek Vergeetboek verscheen op Allerzielen en gaat over de mooie en pijnlijke kanten van het vergeten. Ondersteund door een aardige website.
wie mag niet vergeten worden?
onlangs verschenen: Vergeetboek van Douwe Draaisma
Tolstoi‘s roman uit 1877 is al 
