daarna een virtueel bezoek gebracht aan het Capitol in Washington DC
Mr. Smith goes to Washington werd in 1939 bijna helemaal in de filmstudio opgenomen. De mooiste beelden zijn de buitenopnamen waarin je padvinder James Stewart diep onder de indruk langs de monumenten van Washington DC ziet lopen. Alles is in fraai zwart-wit en schuin van onderen gefilmd als in een documentaire van Joris Ivens. Na het zien van deze filmische ode aan Washington DC besloot ik er zelf eens op stap te gaan. In 2016 kan dat heel goed virtueel.
Frank Capra reisde samen met zijn assistent Art Black en scenarist Buchman in oktober 1938 naar Washington om indrukken op te doen. Capra schreef in zijn boek The Name Above the Title dat ze eerst in een touringbus rondreden om “Washington te zien door de slaperige ogen van onze nieuwbakken Senator uit Montana”. In het Lincoln Memorial waren ze getuige van een jongetje dat zijn grootvader de tekst van de Gettysburg Address voorlas, Abraham Lincolns beroemde toespraak die in de wand is uitgebeiteld. Capra was vastbesloten dit in een scène te verwerken, de film zou het volgens hem alleen al waard zijn om te produceren zodat het publiek “een jongen Lincoln kan horen voorlezen aan zijn grootvader”. In de film beëindigt Smith zijn bezichtigingen van de monumenten in Washington bij het standbeeld van Lincoln. Niet alleen leest de jongen de tekst voor aan zijn opa, maar er verschijnt ook een Afro-Amerikaanse man, die vol dankbaarheid zijn pet afneemt. De scène staat niet alleen symbool voor Amerika’s politieke principes, maar ook voor Smiths besluit om hiervoor te vechten, zoals Lincoln had gedaan. (Bron: nl.wikipedia.org)
Ik begon met Google Streetview en schakelde daarna over op virtually-anywhere.com en liep het Capitol in, het heiligdom van de typisch Amerikaanse religie die democracy heet. Net als de Sint Pieter in Rome is het capitool in Washington DC een centraalbouw. De reusachtige koepel werd gebouwd tussen 1855 en 1866. Het heilige centrum bevindt zich niet in een catacombe onder de koepel maar er bovenop. Daar staat sinds 1863 de Statue of Freedom die de vrijheid symboliseert. Het vrijheidsbeeld in New York overschaduwt haar tegenwoordig, maar oorspronkelijk is zij dé Mrs. Liberty van de Verenigde Staten.
het beginpunt van een virtueel bezoek
Net als bij mijn eerste bezoek aan de Sint Pieter in Rome wilde ik eerst de koepel van binnen zien. Natuurlijk is het Capitol machtsvertoon, want dat zijn nu eenmaal bijna alle overheidsgebouwen en zeker die uit de negentiende eeuw. Maar het decorum is meer dan dat. Het is er ook om nationaal bewustzijn op te wekken en op te voeden tot Amerikaans burgerschap. Hoeveel miljoenen schoolkinderen zouden hier zich net als Mr. Smith vergaapt hebben aan dit nationalistische theater?
De rotonde is ingericht als leerboek van de nationale identiteit. Hier zijn de geboortemomenten van de natie te zien, geschilderd door John Trumbull: Declaration of Independence (1818), Surrender of General Burgoyne at Saratoga op 17 oktober 1777 (1821), Surrender of Lord Cornwallis (1820) en George Washington Resigning His Commission (1824).
Naast schilderijen die de onafhankelijkheidsstrijd van de Verenigde Staten laten zien, zijn er schilderijen die de ontdekking van Amerika in beeld brengen, zoals die van John Gadsby Chapman (Baptism of Pocahontas, 1839), Robert Walter Weir (Embarkation of the Pilgrims, 1843), John Vanderlyn (Landing of Columbus, 1846) en William Henry Powell (Discovery of the Mississippi by De Soto, 1853). Al deze voorstellingen zijn enorm aangedikt, maar de vorming van nationale mythes was nu eenmaal een specialiteit van de negentiende eeuw. Het Rijksmuseum van Cuypers is in wezen niets anders dan dit. Geconfronteerd met deze nationale mythes is het begrijpelijk dat de postmoderne tijd een enorm wantrouwen heeft opgebouwd ten aanzien van grote verhalen.
In 
Gisterenavond zond de BBC de documentaire
