Als ik het Park de Hoge Veluwe bezoek, vind ik de mooiste beelden vaak buiten het museum. Er is een stukje stuifzand waar de natuur prachtige ‘levende’ sculpturen heeft achtergelaten.
Ik kijk naar de afgekapte, halfontwortelde en uitgedroogde tronken terwijl de adolescentiepoëzie uit diepere lagen weer in mij opborrelt.