Voordat ik de zaal inloop, weet ik dat ik gemanipuleerd zal worden. Het boegbeeld van links Amerika, half doodgeknuffeld in Europa, weet precies hoe hij je met deze anti-Bushfilm een goed gevoel kan geven. Jij bent steeds degene die samen met Michael Moore de waanzin en de humor scherp in het oog hebt en niet zo dom bent als George W.Bush. De documentaire is knap en intelligent gemaakt en presenteert het wereldgebeuren als theater: voordat de voorstelling begint, worden de republikeinse kopstukken geschminckt terwijl adviseurs, mediatrainers en veiligheidsagenten om hen heenzwermen. De toeschouwer weet het: dit wordt één grote poppenkast. Moore doorspekt zijn documentaire met veel entertainment: malle, monty python-achtige filmpjes, komische herhalingen en gevat commentaar. Er lijkt geen twijfel over te bestaan: ieder weldenkend mens met gevoel voor humor kan niet anders zijn dan anti-Bush.
Ik vraag mij af of documentaires als deze de vrede in de wereld kunnen bevorderen. Natuurlijk is er een direct verband tussen vredelievendheid en afkeer van de oorlog in de Irak. Een afkeer van George W.Bush en de Republikeinen lijkt daar rechtstreeks uit af te leiden, maar deze afleiding is alleen nodig om onze afkeer van oorlog te kunnen richten op een bepaalde persoon en de schuld buiten onszelf te kunnen leggen. Is een politieke film eigenlijk niet per definitie propaganda die tot polarisatie leidt? Terwijl vrede apolitiek en onpartijdig is, de oplossing van iedere vorm van politiek activisme.
