Dagelijks archief: vrijdag 13 april 2007

Letzter Frühling ( ? )

vanmiddag ben ik in een lyrische bui & mijn cynisme voorbij

Ik zit buiten op de camping en geniet van de middag. Het bos is nog helemaal open, maar tussen de kale takken wemelt het teerste groen. De houten huisjes recht voor mij staan in een zee van witte bloesems. Een duif vliegt af en aan met takjes in de snavel. Het is onmiskenbaar voorjaar. Ik laat me gaan in een lyrische bui. Met een zekere schroom, want ik lees de krant en ken de zwarte bladzijden uit de geschiedenis. Ik weet dat in het voorjaar van 1915 de bloesemtakken door mitrailleurvuur uiteengereten werden, en bossen door granaatinslagen veranderen in spookachtige Jeroen Bosch-landschappen. Ik weet van de ellende buiten mij en binnen mij.

MickeyEn toch is deze ervaring te sterk. De dichter wint het van de cynicus die zich altijd verschanst achter bittere commentaren. Misschien omdat hij de pijn niet wil voelen? Ik hoor Letzter Frühling, een van de lyrische stukken van Edvard Grieg. Het toppunt van romantiek, vol heftig verlangen, pijnlijk besef en stille berusting. In gedachten zie ik een foto van Mickey van vroeger met haar onverwoestbare blijheid. Het kind dat we waren, het kind dat we zijn. De buitenkant verandert onherroepelijk, maar van binnen blijft de ziel een knop die steeds weer opengaat. Ieder jaar intenser. De cynicus blijft op een gecalculeerde en calculerende afstand. Maar de dichter komt steeds dichter …

Ambivalenz des Frühlings
Der “Letzte Frühling” bewegt sich zwischen stiller Freude und Melancholie. “Im Gegensatz zu dem warmen Frühling in Italien bei Vivaldi wir hier ein Frühling im kühlen Norden gezeigt”, erzählt Alexander Scherf, Dirigent des Jungen Kammerorchesters. Der “Springtanz” ist ein unverzichtbarer Bestandteil norwegischer Volksmusik. Dieses kraftvoll stilisierte Werk stammt aus Griegs “Lyrischen Stücken für Klavier”. “Der dritte Satz ‘Herzwunden’ zeigt, dass der Frühling eine Ambivalenz beinhaltet. Frühlingsgefühle können ja auch mal enttäuschen”, sagt Scherf.
 
Bron: stuttgart.de

Goya’s ghosts

nog te zien: Goya’s Ghost (2006) van Milos Forman

Deze film moet ik absoluut gaan zien. Milos Forman heeft met Amadeus (1984) en Valmont (1989) allang bewezen dat achttiende eeuws kostuumdrama niet zo muf is als de vele pruiken ons doen vermoeden. En Goya, het halfhallucinerende Spaanse schildersbeest, is ook al helemaal geen saaie schilder. Nu maar hopen dat het allemaal niet te gelikt is geworden en dat de rauwheid van Goya’s werk door deze film recht wordt gedaan.

Goya's Ghosts
Lorenzo voor Goya’s schilderij
La familia de Carlos IV
Spanje, 1792. Het is een turbulente tijd. De katholieke kerk probeert ketters uit te roeien met behulp van de beruchte Inquisitie. Mensen die ook maar een beetje verdacht overkwamen werden dusdanig gemarteld dat ze hun zonden opbiechtten. Het idee was dat échte gelovigen de pijn zouden kunnen verdragen, net als Jezus dat had gedaan aan het kruis. Ook Inés (Natalie Portman), dochter van een gegoede burger uit Madrid, moet zich verantwoorden tegenover de kerk. Wanneer zij onder helse dwang toegeeft niet katholiek maar joods te zijn, wordt zij opgesloten in een duistere, kille kerker. Schilder Francisco Goya (Stellan Skarsgård), kind aan huis bij de Spaanse koning, kent de familie van Inés goed en beschouwt het meisje als zijn muze. Wanneer Goya hoort dat Inés gevangen is genomen, probeert hij haar te helpen. Hij probeert Broeder Lorenzo (Javier Bardem), een machtig man binnen de katholieke kerk, over te halen om Inés vrij te laten, maar het mag niet baten. Pas jaren later, als de Inquisitie voorbij is, komt het meisje vrij. Samen met Goya zoekt ze de confrontatie met Lorenzo op.
 
Bron: movie2movie.nl