Nostalgie is herinnering, met de pijn eruit verwijderd. Zo omschreef de Amerikaanse socioloog Fred Davis in 1979 het opkomende fenomeen dat hij „yearning for yesterday„ noemde: hunkeren naar gisteren.
 
De golf van nostalgie, die in de jaren zestig begon, lijkt sindsdien tot een tsunami aangezwollen. We worden overspoeld door kostuumfilms, dvd’s over je geboortejaar, door websites als nostalgienet.nl of schoolbank.nl. Herdenkingen, monumenten en populaire marathonuitzendingen als de Top 2000 vallen eronder, evenals de musical en André Rieu. Maar nostalgie beperkt zich niet tot de populaire cultuur alleen. Ook de huidige politiek van „tucht en ascese„ behoort ertoe.
 
Bron: trouw.nl

Nostalgie wordt meestal verbonden met de psychologische behoefte van het individu tijdens de overgangen van de ene levensfase naar de andere – de rites de passage, van crèche naar basisschool, van vrijgezel naar getrouwd, van pensioen naar bejaardenhuis – om controle te krijgen over „de tijd„. Het verschil met in de toekomst kijken is dat daar angst voor het onzekere bijkomt. Nostalgie is daarvan ontdaan, het kenmerkt zich door (schijn)zekerheden.
 
We hebben als individu nostalgie nodig, als een van de manieren in het eindeloze werk van het construeren, onderhouden en reconstrueren van onze identiteit. We mogen, bij alle veranderingen in en om ons heen, onszelf immers niet verliezen. Omkijken is goed, vanwege die toekomst. We moeten vooruitkijken en achterom.
 
Bron: trouw.nl