Er bleken over een periode van zestig jaar grote verschillen te zijn in de manier van draaien en het gedrag van de families voor de lens. In de jaren twintig poseert men voor de filmcamera. Een soort levende foto’s zijn het, waarop de families grenzeloos gefascineerd lijken te zijn door het filmapparaat zelf. Ze presenteren zich trots en op hun paasbest aan de kijkers van de toekomst.
 
In de dertiger jaren druppelt langzamerhand het besef door dat er meer mogelijk moet zijn met dat indrukwekkende ding. Je kunt bijvoorbeeld met een meer of minder geslaagde poging tot humor een scène uit je leven naspelen zonder daarbij persé in de lens te kijken. Of je kan eens een beweging maken van je dochter naar je zoon en vice versa. Nog weer later, vanaf de jaren vijftig, wordt de camera pas echt een middel om iets over het eigen dagelijkse leven vast te leggen. Papa en zijn boormachine op zondag bijvoorbeeld.
 
In de jaren zeventig beginnen de vormexperimenten: in navolging van de toenmalige VPRO-stijl zien we dan enorm close ups van mama’s oog, mond of van het voetje van een pasgeborene. En natuurlijk, er kan ineens in potjes geplast en gepoept worden voor de camera. Ook teennagels lakken of tongzoenen kan in die jaren gewoon op de film: het zijn de jaren waarin we ons bevrijd dachten van „ ouderwetse burgerlijke normen„
 
Bron: geschiedenis.vpro.nl