Georges Rouget (1781-1869) kwam in 1796 op het atelier van Jacques-Louis David in Parijs en werd een van zijn favouriete leerlingen. Rond 1813 moet door een anonieme schilder op het atelier van Rouget het onderstaande portret van de toen 65-jarige David geschilderd zijn. Bij classicistische portretten zie je vaak een schema met ideale proporties doorschemeren. Zoals elke visagist weet, dragen klassieke verhoudingen bij aan de face value, maar maken de afwijkingen een gezicht juist spannend. Dat is ook in het portret van David zichtbaar. Terwijl de ogen vrijwel gelijkvormig geschilderd zijn, doorbreekt de scheve mond de symmetrie van het gezicht.

Net als bij het zelfportret van Pierre-Henri de Valenciennes heb ik David‘s portret met Photoshop vereenvoudigd om het schema naar voren te halen. Daarna heb ik met zwarte ballpoint variaties op dit schema getekend.

volg de meester [ 1-10 ]
van oude meesters en dingen die niet voorbijgaan [ PDF ]

Pierre-Henri de Valenciennes is vooral bekend geworden door een theoretisch werk over het „historische landschap„. Nadat hij jarenlang geijverd had voor een Prix de Rome in de categorie van het historische landschap, ging zijn wens twee jaar voor zijn dood in vervulling. In 1817 werd voor het eerst een Prix de Rome voor het historische landschap uitgereikt. Dit betekende een officiële herwaardering van de landschapsschilderkunst, die met de School van Barbizon en de impressionisten in de negentiende eeuw zo belangrijk zou worden. De Valenciennes schilderde heldere composities met een nadruk op de grote vorm en deze doen soms denken aan het werk van Edward Hopper.

Ook zijn zelfportret doet door een grote mate van abstractie modern aan. De Valenciennes hanteert een duidelijk schema en belichting, waardoor zijn gezicht iets maskerachtigs krijgt. Naar aanleiding van zijn portret maakte ik verschillende ballpointtekeningen waarbij ik varieerde op zijn schema.

volg de meester [ 1-9 ]
van oude meesters en dingen die niet voorbijgaan [ PDF ]

Na de “cavalry trilogy” Fort Apache (1948), She Wore a Yellow Ribbon (1949), and Rio Grande (1950) met John Wayne maakte regisseur John Ford Wagon Master. De film vertelt het verhaal van een groep mormonen die onder begeleiding van drie wagon masters met huifkarren westwaarts trekt. De reis van de wagon train door de Amerikaanse wildernis wordt schilderachtige in beeld gebracht. Daarbij wordt de sfeer nog eens versterkt door de soundtrack met liedjes als “Chuckawalla Swing” en “Wagons West Are Rolling” van Stan Jones. Deze staan overigens ook op de CD Wagons West van The Sons of the Pioneers. John Ford beschouwde Wagon Master aan het eind van zijn leven als zijn favouriet. In de jaren vijftig volgde een televisieserie onder dezelfde naam.

John Ford became best known for his Westerns, of which he made dozens through the1920s, but he didn„t achieve status as a major director until the mid-„30s, when his films for RKO (The Lost Patrol [1934], The Informer [1935]), 20th Century Fox (Young Mr. Lincoln [1939], The Grapes of Wrath [1940]), and Walter Wanger (Stagecoach [1939]), won over the public, the critics, and earned various Oscars and Academy nominations. His 1940s films included one military-produced documentary co-directed by Ford and cinematographer Gregg Toland, December 7th (1943), which creaks badly today; a major war film (They Were Expendable [1945]); the historically-based drama My Darling Clementine (1946); and the “cavalry trilogy“ of Fort Apache (1948), She Wore a Yellow Ribbon (1949), and Rio Grande (1950), each of which starred John Wayne. My Darling Clementine and the cavalry trilogy contain some of the most powerful images of the American West ever shot, and are considered definitive examples of the Western.

The westerns of John Ford