De schilders die de criticus Harold Rosenberg action painters had gedoopt, richtten hun pijlen op de laffe fletsheid van het naoorlogse Amerika, waar het leven volgens hen niet langer echt was, maar virtueel. Wat voor wereld zagen ze om zich heen? De Koude Oorlog en de oorlog in Korea, twee supermachten die elkaar in een dodelijke greep hielden; en in het eigen land paranoia en angst, communisten onder het bed, paddenstoelwolken met één druk op de knop. Dat was alleen te verdragen door struisvogelgedrag te verheffen tot een manier: de ideaalwereld van de suburb, geruite spencers en enkelsokjes; een Buick op de oprit en een vrouwen in de keuken die koekjes bakt en pleisters plakt; kleine Billy op de slagplaat en Susie met sproeten die hem op haar gele puntschoenen staat toe te juichen; vader gaat ‘s ochtends naar het werk met een messcherp gestreken vouw in zijn broek en schuift ‘s avonds zijn pantoffels aan voor een martini; het hele gezin zo monter als Rex de blije labrador, tong uit de bek en overal voor in, en altijd, altijd op de achtergrond het blauwe flikkerlicht en de ingeblikte lach van de tv. Wat moest je anders, als grootmacht? Het was kiezen tussen zelfmedicatie of zelfmoord.
 
uit: The Power of Art (Rothko) van Simon Schama