An meinen Sohn Johannes (1799) van Matthias Claudius
Matthias Claudius en Arthur Schopenhauer
Arthur Schopenhauer las in zijn pubertijd na de dood van zijn vader An meinen Sohn Johannes als een vaderlijk testament en bleef deze tekst zijn leven lang koesteren.
Arthur Schopenhauer las in zijn pubertijd na de dood van zijn vader An meinen Sohn Johannes als een vaderlijk testament en bleef deze tekst zijn leven lang koesteren.
Lieber Johannes!
Die Zeit kommt allgemach heran, daß ich den Weg gehen muß, den man nicht wiederkommt. Ich kann Dich nicht mitnehmen und lasse Dich in einer Welt zurück, wo guter Rat nicht überflüssig ist.
Die Zeit kommt allgemach heran, daß ich den Weg gehen muß, den man nicht wiederkommt. Ich kann Dich nicht mitnehmen und lasse Dich in einer Welt zurück, wo guter Rat nicht überflüssig ist.
An meinen Sohn Johannes, 1799
Allengs breekt de tijd aan dat ik de weg van al het aardse ga. Ik kan je niet meenemen en ik laat je achter in een wereld waar goede raad niet overbodig is… (…) De mens is hier niet thuis. Wanneer men zich een vreemde in de wereld voelt, is dat niet omdat er een innerlijke rijkdom bestaat waarop men zich zou kunnen laten voorstaan. Het innerlijk dat zich tegen het uiterlijk verzet, is arrogant. We zijn allemaal zondaars en een dergelijk dualisme is een zonde van ijdelheid. Vreemd zijn wij in deze wereld en tot iets hogers geroepen. Dat is echter niet onze verdienste maar een genade gave die het gevoel ontvangt.
Matthias Claudius in “An meinen Sohn Johannes” (1799)
Matthias Claudius in “An meinen Sohn Johannes” (1799)
